Slobberbone: rauw, maar hart op de tong
Het Texaanse kwartet Slobberbone is een onvervalste Americana-rockgroep met het hart op de tong en het zweet op de snaren. Onlangs verscheen hun nieuwe album Slippage en nu toeren ze uitgebreid door ons land. Peter de Bruyn sprak met Sloberbones Brent Best. Zijn verhaal verscheen ondermeer in De Gelderlander. Hier enkele citaten:
… Je komt wel eens mensen tegen die beweren dat er vandaag de dag geen echte rock 'n roll meer wordt gemaakt. Echte rock 'n roll zoals op Woodstock te horen was en zoals de Stones die speelden in hun Exile on Main Street-periode. Rock 'n roll met het hart op de tong en het zweet op de snaren. De mensen, die dat beweren, kennen Slobberbone niet. Vier Amerikanen, twee gitaren, bas en drums. Peuk tussen de lippen, jeans altijd een beetje afgezakt, permanent wat schorre stem en hartstocht als handelsmerk…
… "Of je het nu over Hank Williams, over Robert Johnson, over Johnny Cash, over Creedence of over Nirvana hebt, eigenlijk is er niet zo heel veel verschil", zegt Best. "Goed, bij ieder klinkt de muziek wat anders, maar het gaat bij hen allemaal om de songs. En om de mentaliteit. Want vergis je niet, tegen Johnny Cash werd in de jaren vijftig net zo aangekeken als tegen de punks twintig jaar later. En wat dacht je van een man als Hank Williams? Die had uiteindelijk precies dezelfde attitude als Kurt Cobain."…
…Brent Best is niet van de straat. Evenals drummer Tony Harper en bassist Brian Lane studeerde hij eind jaren tachtig aan de filmacademie van Denton, Texas. Met 'documentaires' als hoofdvak. "Het mooie van een song ten opzichte van een film is dat muziek veel meer emotionele impact heeft", zegt de Amerikaan. "Gewoon omdat muziek veel sterker de verbeelding stimuleert dan een film dat doet. Iedereen kan bij een liedje z'n eigen film verbeelden. Daarom hebben songs ook vaak zo'n sterke persoonlijke betekenis voor mensen. Veel meer dan films. De uitdaging bij het maken van documentaires is dan ook om ze zo te maken dat de kijkers er zelf een verhaal in kunnen leggen."…
…"De een vertelt het verhaal op een zachte manier en bereikt daar een publiek mee. En de ander vertelt datzelfde verhaal op een ruige manier en bereikt daar weer een ander publiek mee. De stukken van Shakespeare zijn ook stuk voor stuk variaties op de oude klassieken. Maar hij goot ze in een vorm die de mensen van zijn tijd aansprak, toch... Rock 'n roll vertelt ook telkens dezelfde verhalen. Maar ieder doet dat in zijn eigen stijl en die van ons is behoorlijk rauw."…
…Find the Out heet de langste song op de nieuwe plaat. De sleutelsong eigenlijk. Slepend. Schijnbaar ontspannen, maar steeds intenser wordend. "Achteraf realiseer ik mij doorgaans pas hoe de nummers op een plaat samenhangen", zegt de Amerikaan. "En hoe deze plaat weer thematisch aansluit bij de vorige albums. Mensen voelen zich vaak verloren op hun plek in de samenleving. In het leven. Een gevangene van het lot. Het gevoel dat je, wanneer je voor een dubbeltje geboren wordt, nooit een kwartje zult worden. En hoe je daar uitbreekt, dat houdt mij bezig. Dat dat alleen maar lukt als je er echt in gelooft. Al komt er ook altijd een dosis geluk bij kijken. Ja, dat vergeten succesvolle mensen nogal eens te noemen."…