Los woestijnzand van Calexico
Calexico is in het land. Op hun tournee deden ze afgelopen weekeinde ondermeer het Werchter-festival aan en spelen ze op 9 juli in De Melkweg in Amsterdam. De start was vorige week in het Burgerweeshuis Deventer. Erik Krebbers was erbij en schreef een niet al te juichende recensie voor de Wegener dagbladen. Hier twee citaten:
…Tijdens 'Crystal frontier', toegift nummer zoveel, verklaarden publiek en Calexico elkaar de onvoorwaardelijke liefde. Die plotselinge uitbundige stemming in het uitverkochte Burgerweeshuis verraste zanger/gitarist Joey Burns volledig. 'Hebben jullie soms allemaal tegelijk een XTC pil ingenomen of zo?', vroeg de frontman zich openlijk af. Het was een vraag tegen beter weten in, want Calexico was er wel degelijk op uit om de tot dan toe matte stemming een definitief andere wending te geven. En als een band hiervoor het geëigende breekijzer in handen heeft, dan is dat Calexico wel. De heren gooiden er een stel Mexicaanse mariachi trompetten tegenaan en je waande je in een feesttent met Rowwen Hèze…
…Door het gemis aan stijlconfrontaties, die van Calexico zo'n boeiende band kunnen maken, ontbrak het in dit optreden aan sfeer en spanning. Afgezien van een sferische opener die aan de verwachtingen voldeed, laveerde het optreden tussen een soort countryrock, met daarin een zeer prominente rol voor de pedalsteel gitaar van Paul Niehaus, en Mexicaanse feestmuziek. Maar waar de fuifnummers excelleerden, zo onsamenhangend als los woestijnzand klonk een groot deel van de set, dat zich vooral kenmerkte door een rommelig geluid. Burns en Convertino en hun begeleiders Volker Zander, Martin Wenk en de wel in een topvorm verkerende Jacob Valenzuela, speelden als een stelletje individueel ingestelde houten klazen. Ook de gastbijdrage van de blonde slagwerkster van de Slagerij van Kampen, Boudine van Slobbe, kon daarin geen verandering brengen. Bij een dergelijk gebrek aan coherentie en bezieling kon de vonk nooit echt overslaan en het was daarom des te verrassender dat dit aan het eind toch gebeurde…