bart de win - the simple life
Bart de Win - The Simple Life - Double Click Music, Rough Trade DCM00022009

Drie jaar geleden zag ik Where's Jerry in Meneer Frits in Eindhoven. De band bestond uit de Vaste Mannen van Gerard van Maasakkers (oftewel Jerry, die dus niet meedeed); Rinus Raaijmakers (bas), Harry Hendriks (gitaar, banjo) en Arthur Lijten (drums, percussie) speelden vooral eigen werk van Bart de Win (zang, toetsen, accordeon). Er waren wel plannen om een cd op te nemen en meer optredens te doen, maar het kwam er niet van. Gisterenmiddag zag ik op dezelfde locatie diezelfde band met een paar gasten, maar dit keer zong Bart de Win zijn liedjes onder zijn eigen naam. Sommige muzikanten hebben af en toe een schop onder de kont nodig, zo vertelde hij, en hij kreeg die (wel vaker dan eens) van zijn muze, manager, achtergrondzangeres en echtgenote Arianne Knegt. Zij zorgde ervoor dat er nu een echt schijfje gepresenteerd kon worden: The Simple Life.

"Doe maar Butterflies" klinkt het als De Win aan het eind uitlegt dat er geen toegift meer komt, dat ie alle liedjes al gespeeld heeft. Het heet eigenlijk Just A Memory en staat als Niks Te Beginnen (met overigens dezelfde sfeer) op Zicht van Gerard van Maasakkers. Die doet dit keer mee als gast op het lekker slepende country duet Tears And Wine en roemt natuurlijk de band, "ik mag ze ook wel eens lenen van jou en dan bende gij er zelf ook bij". Bart de Win wordt zelf regelmatig als gast gevraagd door collega's en die zeiden nu ook graag ja op zijn verzoek om mee te doen, dus horen we op de cd o.a. violist Joost van Es (4Wheel Drive), Hein Offermans (tuba) en Eric Vloeimans (trompet). Op de presentatie zijn, behalve Van Maasakkers, Bart-Jan Baartmans (mandoline, gitaren, lapsteel...) en Izaline Calister erbij. Zij komt zelfs uit Groningen 'om wat oetjes mee te zingen' en vestigt na het voorstellen van de muzikanten ook nog even terecht de aandacht op de man die zich heel bescheiden opstelt, maar wel degelijk de hoofdrol verdient: Bart de Win.

bart de win en gasten bij de cd-presentatie
Bart de Win en gasten bij de cd-presentatie, foto Ronald Rietman

Eigenlijk zou producer en gastmuzikant Gilad Atzmon (een van Ian Dury's Blockheads) ook aanwezig zijn, maar ja, je laat je kostbare sax niet zomaar ergens achter als een luchtvaartmaatschappij met pietluttige regeltjes komt. Het optreden heeft er niet onder te lijden, daar zorgen de overige, uitstekende muzikanten wel voor.

Dat Bart de Win mooie nummers kan schrijven wist ik al van een paar live optredens. De teksten zijn lekker direct, zonder poespas geschreven en worden veelal in een ontspannen americana jasje gegoten. Op de cd herken ik onder meer Johnny en Cried My Way Back Home. In het eerste worden een vrouw en kind de dupe van het drankmisbruik van een man, het is een prachtig melancholieke wals geworden met accordeon en klarinet (Atzmon) erdoorheen gevlochten die bij elke luisterbeurt blijft groeien. Het tweede is een gevoelig intiem nummer over het verlies van zijn vader. Maar er is meer, zoals het prachtig sobere Do I Need met alleen (koor-)zang en toetsen dat wordt aangekondigd als antigospel. De Win bewondert namelijk een aantal muzikanten die hun inspiratie uit hun geloof halen, een geloof dat hij niet deelt, vandaar het anti, maar muzikaal gezien is het wel een gospel. Soms trekt een klein krantenberichtje de aandacht, in dit geval waren Chinese vluchtelingen gestikt in een container bij de Rotterdamse haven. In The Promised Land verplaatst hij zich in de gedachten, in eerste instantie vol hoop, van een van hen, een meelevende klarinet en subtiele achtergrondstem (Calister) geven het nummer karakter. Als liefhebber van donkerder liedjes met inhoud kom ik ruimschoots aan mijn trekken, maar er staan ook wat luchtiger stukken op, waarvan het wel erg kriebelige Tickle Me mij te jazzy is, maar dat is een kwestie van smaak. Ik hoor liever een leuk muzikaal grapje, zoals het op keyboard heerlijk gemeen uitgevoerd stukje uit het Love Story thema in Undercover Lover, gezongen vanuit het standpunt van een stalker die maar niet wil snappen dat ie niet gewenst is.

Uit het album spreekt de liefde voor diverse muziekstijlen. Roots, jazz of (alt.)country, een man met een gitaar of een hele band, een crossover tussen diverse genres, Bart de Win heeft een brede smaak en dat is op The Simple Life terug te horen met als bindende factor zijn fijne bariton en het hechte samenspel met de andere Vaste Mannen. Hij laat de hokjes voor wat ze zijn en maakt liedjes in stijlen die hij mooi vindt. Niet commercieel gedacht, maar voor de muziekminnende luisteraar valt er heel wat te genieten.

Mirjam Adriaans, waardering 8,5

Vanaf half oktober ligt The Simple Life in de winkel, maar hij is al te bestellen bij de muzikant zelf, zie: www.bartdewin.nl.