Karine Polwart - Traces - HegriCD08 / www.karinepolwart.com
In Nederland is Karine Polwart waarschijnlijk nog steeds het best bekend als zangeres van de traditionele Schotse groepen Battlefield Band en Malinky. Maar al tijdens haar aanwezigheid in de laatste groep bracht ze haar eerste soloalbum met eigen geschreven werk uit. In 2005 verliet Polwart Malinky om gestaag verder te werken aan een solocarrière. Traces is haar vijfde album sinds Faultlines uit 2004, het uitstapje met de Schotse groep LAU niet meegerekend.
Traces doet Polwarts talent als tekstschrijver en componist eer aan. Voor het album schreef ze tien liederen met zeer uiteenlopende onderwerpen. Duidelijk wordt wel dat Karine Polwart een sociaal bewogen mens is. Ze heeft veel woorden nodig voor haar liederen. "Och, sometimes I wish I could be just a wee bit more Billy Bragg", vindt ze daar zelf van, maar mij stoort het allerminst.
Het album start in het eerste liedje Cover your eyes met een geweldig mooie openingszin:
I was Farrah Fawcett
You were Steve McQueen
And we rode your silver Grifter half the way from Aberdeen
maar is in feite een aanklacht tegen de controversiële aanleg van een exclusief golfterrein in het landelijke Noordoost Schotland door de Amerikaanse tycoon Donald Trump.
Zo zijn er meer van die liedjes, zoals King of birds als ondersteuning van de Occupy beweging die in de meeste landen helaas weer weggeëbd is. Multinational BP krijgt er van langs in Tinsel Show wegens de raffinaderij in Grangemouth aan de Forth rivier, waar veiligheid voor medewerkers en milieu nog steeds niet voor de volle 100 procent gewaarborgd kan worden.
Dichter bij huis blijft Karine Polwart in Salters road, waarin ze verhaalt over haar bejaarde buurvrouw Molly Kristensen en het aandoenlijke Strange news over de plotselinge dood van haar neefje Ewan.
Iets verder van huis, maar zeker zo aangrijpend is het afsluitende lied Half a mile, ter nagedachtenis aan de dertig jaar geleden vermoorde 11-jarige Susan Maxwell. Karine schreef het lied omdat ze zich de gebeurtenis nog zo goed herinnert. Susan was toen even oud als zij en beide meisjes groeiden ongeveer onder dezelfde omstandigheden op.
Naast reguliere muzikanten als broer Steven Polwart (gitaar en zang) en Inge Thomson (accordeon, percussie en zang) voegt producer Iain Cook op gepaste wijze piano, keyboards, marimba, vibrafoon en percussie toe, zodat de liederen een prachtige gelaagde instrumentatie krijgen.
"To me it's an album of love songs," stelt Polwart, "not romantic songs but songs to honour all those many other linds of love and longing and loss that shape all of our lives".
Karine Polwart heeft met Traces haar beste album tot nu toe afgeleverd en is in mijn opinie inmiddels uitgegroeid tot de beste singer-songwriter die Schotland op dit moment kent.
Assie Aukes