Lucy Ward - Single Flame - Navigator Records NAVIGATOR083P
Dat de Britse Lucy Ward een talent was bewees ze twee jaar geleden al met haar debuutalbum Adelphi Has To Fly. Maar kan ze de belofte ook waarmaken op de opvolger, luidt dan als vanzelf de vraag. In elk geval heeft ze producer Stu Hanna (zelf een uitstekend folkmuzikant, o.a. bij het duo Megson) opnieuw ingeschakeld voor Single Flame, dat zojuist is verschenen.
In 2009 bereikte Lucy Ward (toen nog maar 19 jaar oud) al de finale van de BBC Young Folk Awards, toen moest ze de eer nog laten aan broer en zus Megan en John Henwood, maar afgelopen jaar mocht ze wel de Horizon Award (voor beste nieuwkomer in de folk) in ontvangst nemen. Met haar gloednieuwe album Single Flame zet Ward, die beschikt over een opvallende fijn donkere stem, waarbij ze gitaar, ukulele of concertina speelt, in elk geval een stap verder in haar muzikale ontwikkeling. Dat begint al gelijk met een pakkende opener, het mooi broeiende I Cannot Say I Will Not Speak, waarvoor ze inspiratie haalde uit de protest songs van de jaren '60 (die overigens nog steeds niet tot vrede hebben geleid) en dan volgen nog een paar sterke nummers waaronder For The Dead Men, geschreven voor alle voorvechters van rechtvaardigheid, dat begin 2012 als single werd uitgebracht. Maar de juweeltjes zijn wat mij betreft toch The Last Pirouette (gebaseerd op een gedicht van haar vader), dat a capella begint, waarna onder meer strijkers en een bijna hypnotiserende piano invallen in een heerlijk meeslepend lied, en vooral het sobere geheel a capella The Consequence waarin het schrijnende verhaal wordt verteld van huiselijk geweld. Ward geeft in de persinfo aan dat ze dit nummer heeft geschreven naar aanleiding van de veroordeling van Brits-Pakistaanse ouders wegens moord op hun 17-jarige dochter die geweigerd had om een gearrangeerd huwelijk aan te gaan, maar dat haar lied ook op een andere manier geïnterpreteerd mag worden, ook in andere gemeenschappen komen immers dit soort verschrikkelijke gebeurtenissen voor. In Lord I Don't Want To Die In The Storm begeleidt Ward zichzelf op ukulele in opnieuw een kleingehouden arrangement dat boeit. Het album sluit af met Shellback, het eerste nummer dat ze ooit schreef en waarvoor haar grootvader en diens generatie de inspiratie leverde, mannen die in militaire dienst moesten, vaak lang van huis waren en gebroken weer terug kwamen. Een buitenbeentje op de plaat is voor mij Marching Through The Green Grass (een traditional uit de Appalachen die een eigentijds arrangement heeft gekregen van Ward en Hanna), een uptempo bandnummer met accordeon dat niet echt in het geheel past.
Nu al schrijft Lucy Ward goede songs en is ze een bevlogen folkzangeres en dan is ze pas 23 jaar oud. Met Single Flame heeft ze een krachtige tweede plaat afgeleverd, met een paar traditionals en vooral mooie donkere eigen nummers, die nadere beluistering zonder meer verdienen. De belofte van haar eerste cd lost ze al volledig in, maar er lijkt zelfs nog meer in het vat te zitten.
Mirjam Adriaans
In oktober 2013 is Lucy Ward in Nederland en België voor enkele optredens, tourdata:
12 oktober Roots aan de Zaan bij Serah Artisan, Zaandam
13 oktober La Porte Noire, Brussel (B)
15 oktober Verkadefabriek, 's Hertogenbosch
16 oktober Folk in de Wâlden op Stania State, Oentsjerk
18 oktober Folk in The Lounge At Karins (huisconcert), Den Haag
19 oktober De Oude Remise, Bad Nieuweschans
20 oktober Noordfolk Festival, Veenhuizen