Oysterband - Diamonds on the water - Navigator Records
De Engelse Oysterband ontstond in de beginjaren '80 van de vorige eeuw. De groep werd een paar jaar later meegezogen in de populariteit van de zogenoemde 'punkfolk', met als vaandeldragers bands als The Pogues en The Men They Couldn't Hang. Maar in tegenstelling tot voorgenoemde bands kwam The Oysterband ook echt voort uit de Engelse folktraditie. Niet voor niets heette het gezelschap in eerste instantie The Oyster Ceilidh Band, refererend aan de rijke danstraditie die Engeland kent. Daarvoor zaten enkele leden al in Fiddler's Dram, samen met zangeres Cathy Lesurf, dat in 1980 al een aardig radiohitje had met Daytrip to Bangor.
Toch kon de band best wel rocken. Dat bleek toen het vijftal in 1990 met zangeres June Tabor op tournee ging als promotie van het lang niet onaardige album Freedom and rain. Live blies de band de gelouterde zangeres bijkans van het podium af, zo bleek tijdens het optreden op het folkfestival van Dranouter dat jaar.
Inmiddels zijn we een twintigtal albums verder. Sinds het begin van deze eeuw is het rockelement langzaamaan naar de achtergrond verdwenen. De groep hernieuwde in 2011 de samenwerking met June Tabor met het uitstekende album Ragged Kingdom. Dit maal pakte de samenwerking ook live goed uit, getuige het uitstekende gezamenlijke concert op Dranouter een jaar later.
Na zeven jaar verschijnt vandaag het nieuwe groepsalbum Diamonds on the water. Bassist Ray 'Chopper' Cooper, sinds 1989 in de band, verliet de groep na de opnamen van Ragged Kingdom om een solocarrière te beginnen. Zijn plek werd tijdens de opnamen van Diamonds on the water tijdelijk ingevuld door producer Al Scott.
Het album geeft mij een tweeslachtig gevoel. Aan de ene kant waardeer ik het feit dat de band veel tijd en energie in de opnamen van het album heeft gestoken. Zo klinken de zang van John Jones en met name de vioolpartijen van Ian Telfer beter dan ooit. Qua arrangementen is het album prima verzorgd, met uitstekende bijdragen van de blazerssectie en extra zang van Rowan Global.
Aan de andere kant vind ik het jammer dat het rockelement in de muziek van The Oysterband in de meeste nummers nog verder ingedamd is. Dit element gaf de muziek van de band altijd een energiek karakter en juist dat mis ik op dit album. Als dan ook nog het songmateriaal op Diamonds on the water wisselvallig is, kun je spreken van een halfslachtig album.
Natuurlijk staat er weer een paar juweeltjes op het album, zoals het titelnummer Diamonds on the water en The Wilderness, maar een aantal nummers, met als dieptepunt het armetierige Steel away en de overbodige versie van de overbekende traditional Once I had a sweetheart, haalt dit niveau bij lange na niet. The Oysterband heeft geprobeerd een goed klinkend album te maken. In die missie is de band geslaagd, maar men is vergeten om wat meer echt goede nummers te schrijven. Een gemiste kans.
Assie Aukes