Malcolm Holcombe - Pitiful Blues - Gypsyeyes Music
Er lijkt een eeuwigheid voorbij sinds ik kennismaakte met Malcolm Holcombes muziek. Sindsdien zijn we slechts 15 jaar verder. Muziekbladen als No Depression en Rolling Stone roemden destijds de aardse country folk van A Hundred Lies. Het album verscheen na een periode van vijf jaar volgende op zijn officiële debuut, en werd uitgebracht bij Hip-0, onderdeel van Geffen Records. (wat toen overigens al geen onderdeel meer uitmaakte van David Geffens imperium.) De positieve recensies haalden hem uit de anonimiteit. Uiteraard is veel gebeurd sinds die periode. Ook wat de muzikale ontwikkeling van Malcolm Holcombe betreft. Van een voorbeeldige singer songwriter is hij geëvolueerd tot een opmerkelijk artiest, die zijn rol als rondtrekkend bard met verve vervult. Vergeleken met Malcolms huidige uitvoerende stijl laat A Hundred Lies zich aanhoren als een beschaafde plaat. Al jaren oogt hij fysiek als een straatmuzikant, terwijl hij ook binnen zijn repertoire deze down-to-earth mentaliteit nastreeft. Al sinds een aantal jaren ijkt hij met regelmaat de longen uit zijn lijf te willen persen. Zijn stem heeft dezelfde ontwikkeling ondergaan, en heeft sinds 1999 puur aan grit gewonnen. Malcolm Holcombe houdt zich niet in, nooit niet. Wanneer ik hem zou mogen vergelijken met een andere artiest dan komt de naam van Lightnin Hopkins naar boven. Het eigenzinnige evenals de getormenteerde eigenschap binnen de liedjes van beide karakters spreekt mij enorm aan. Ik beschouw Malcolm Holcombe als een eigentijdse trendvolger van Hopkins spelstijl. Ze zijn voor mij exponenten van de traditionele Amerikaanse folk, en dan is sjoemelen met de authenticiteit een doodzonde.
Pitiful Blues opent met de maatschappelijk getinte titelsong. Het zelfbeklag in dit openingsnummer beperkt zich niet alleen tot eigen tekortkomingen. Hij richt zijn pijlen eveneens op de wereld, en op onrecht dat al zou oud is als de weg naar Rome. Big man spends my money, he lives it up, he gives me nothing. Oog om oog, tand om tand: claimt Holcombe. Savannah Blues is mogelijk één van de mooiste sfeertekeningen die Malcolm in zijn carrière heeft opgetekend. Unheimisch. Je voelt de regen en de pijn alsof je naast zijn graf staat terwijl ze zijn kist laten zakken. Gezongen vanuit het perspectief van een overledene. Deep below the sunshine in a cold and lonely bed. Around here everybody looks the same. Hij heeft zijn macabere blues nog niet verleerd. Pitiful Blues is in navolging van Down the River wederom de plaat van een geïnspireerd artiest. Hij zingt, kermt, plukt aan zijn snaren, tapt buitenzinnig met zijn voet indien noodzakelijk. Het engagement is als vanouds, en dusdanig dat hij wil dat je zijn muziek voelt.
Rein van den Berg
Releasedatum 4 augustus 2014
Homepage: http://www.malcolmholcombe.com/