various artists - joy of living, a tribute to ewan maccoll
V.A. - Joy of Living, a Tribute to Ewan MacColl - Cooking Vinyl

Joy Of Living is uitgebracht om de honderdste geboortedag van Ewan MacColl te markeren. Dit dubbelalbum is geproduceerd door MacColl’s zonen Calum en Neill. 

Ewan MacColl (1915-1989) was naast folkzanger en songwriter ook socialist, acteur, toneelschrijver, platenproducent. Hij schreef meer dan 300 songs, ondermeer vertolkt door Planxty, The Dubliners, The Clancey Brothers, Elvis, Johnny Cash en Dick Gaughan. Zijn bekendste songs zijn ongetwijfeld Dirty Old Town en The First Time Ever I Saw Your Face. Hij schreef The First Time… voor zijn derde vrouw Peggy Seeger, maar het werd in 1972 met name wereldwijd bekend in een uitvoering van Roberta Flack waarna het door honderden is gecoverd…



Joy of Living is een sterk dubbelalbum geworden. Het gaat om een onweerstaanbare terugblik door middel van splinternieuwe interpretaties van MacColl-songs door Damien Dempsey, Martin Carthy, The Unthanks, Seth Lakeman, Marry Waterson, Dick Gaughan, Billy Bragg, Chaim Tannenbaum, Steve Earle, Eliza Carthy, Jarvis Cocker, Paul Buchanan, Paul Brady, Norma Waterson, Martin Simpson, Christy Moore, Karine Polwart, Kathryn Williams, Jack Steadman & Jamie MacColl (Bombay Bicycle Club), Rufus & Martha Wainwright en David Gray.

Dit dubbelalbum kent geen enkel zwak moment. Om uit de 21 nummers en vertolkers de beste naar voren te halen is ondoenlijk. De ene keer sta ik versteld van de energieke wijze waarop Steve Earle Dirty Old Town nieuw leven inblaast, het lied dat de sloppenwijken van Salford in de twintiger jaren beschrijft. De andere keer druk ik de repeat-knop in na Norma Waterson’s ongeëvenaarde vertolking van de benarde situatie van de travellers in Moving On Song. 

Maar evengoed wordt ik geraakt door Rufus Wainwright and Martha Wainwright met hun liefdevol gezongen Sweet Thames Flow Softly, of de bewogen zang van Dick Gaughan in Jamie Foyers. Verbluffend is Martin Simpson’s fluwelen fingerpicking gitaarspel in The Father's Song, waarin mededogen en politiek zo mooi met elkaar gemixt worden. Net zo prijzenswaardig is de kracht van het verrassende arrangement met fiddle-drones, blazers, accordeon en joik-achtige momenten door Karine Polwart  in de song Terror Time over het zigeunerleven. 
En dan heb ik het nog niet eens gehad over de aangenaam lichtvoetige aanpak van The Companeros door Christy Moore, of de uit duizenden herkenbare actie-stem van  Billy Bragg in Kilroy Was Here

Henk