Lori Lieberman - Ready for the storm - Butler Records BUR2015007
Lori Lieberman’s muziek kwam tot ontwikkeling in de muziekscene van Los Angeles in de jaren zeventig, die een enorme kweekvijver was van talenten als Joni Mitchell, James Taylor, Jackson Browne en Leonard Cohen. Het grote succes kwam voor Lieberman met het nummer Killing me softly with his song, geïnspireerd op de onvergetelijke indruk die Don MacLean op haar maakte, live in de vermaarde Troubadour, met zijn lied Empty chairs. Het verhaal van de geëmotioneerde Lori die door haar tranen heen enkele zinnen op een servet krabbelde, die de aanzet zouden vormen tot haar grootste hit, is een van de bekendere anekdotes in de popgeschiedenis. Enkele jaren terug ontstond overigens een controverse over het auteurschap van het lied. Norman Gimbel, een van de twee succesvolle songwriters waaraan de jonge Lieberman destijds door platenmaatschappij Capitol gekoppeld was, claimde dat Lori zelf er niet aan te pas gekomen was, dat de ‘servet-anekdote’ door haar verzonnen was. Opgedoken krantenartikelen uit de vroege jaren zeventig, waarin Lieberman maar ook Gimbel, die destijds haar vriend was, geïnterviewd werden, maakten echter wel degelijk melding van het servet, van Lieberman’s bemoeienis met het lied. Kort na Lori’s eigen versie van het nummer werd het door Roberta Flack wereldwijd de hitlijsten in gezongen.
Na Lori’s successen in de jaren zeventig kneep ze er geruime tijd tussenuit (vijftien jaar) en voedde in betrekkelijke rust haar drie kinderen op, intussen stiekem doorschrijvend aan nieuw repertoire. Haar comeback in 1995 was niet bij Capitol, maar bij een relatief onbekend label. De zalen waren kleiner; haar publiek niet minder toegewijd. Opvallend genoeg bleken vooral de Nederlandse fans haar trouw gebleven. Vanaf 2010 begon Lori Lieberman daarom geregeld terug te komen naar Europa, en zelfs haar website vermeldt een speciale band met Nederland. In 2010 bezocht ik haar concert in Ede, bij Live Stage Marnix, in een intieme café-achtige setting, waarbij ze zich liet begeleiden door Eugene Ruffolo. Een bijzondere, mooie avond van een zeer benaderbare artiest.
Haar speciale band met Nederland heeft nu geleid tot een album met verrassende bijdragen van diverse Nederlandse muzikanten, zoals Stevie Ann en de door The Voice of Holland in ons land bekende Sandra van Nieuwland. Met Henny Vrienten blijkt Lieberman al jaren goed bevriend, en samen vertaalden ze zijn lied Hij zingt (He sings). Opvallend zijn ook de overtuigende bijdragen van Jan Dulles en de 3JS: zij speelden en zongen niet slechts op dit album (Jaap Kwakman rammelt lekker mee op mandoline in diverse nummers), maar schreven samen met Lieberman twee van de (maar liefst vijftien) nummers, waaronder een bewerking van hun eigen hit Watermensen. Ook met Ruben Hein schreef ze een nummer, How I wish, een met warme intimiteit gebrachte soulballad, waarop Hein de pianopartij en de mannelijke duetstem op zich neemt, evenals de Nederlandse singer-songwriter Niels Geusebroek dat deed (op gitaar, bas en zang) in zijn met Lieberman geschreven I would wait. Dat het in deze duetten ‘Hollandse kaaskoppen’ betreft, die zich kunnen meten met de vierde duetstem op dit album, de Californische Shane Alexander, wist ik pas toen ik het cd-boekje erbij pakte, en toen had ik het album al een aantal keren beluisterd. Het klinkt allemaal erg mooi en verzorgd, ietwat geproduceerd weliswaar voor oren die gewend zijn aan muziek met meer rafelrandjes (zoals de mijne), maar bovenal opgenomen met die herkenbare Amerikaanse perfectie. Lieberman’s stem klinkt warm en doorleefd, af en toe wat zuchtend in de hoogte, op een manier die me doet denken aan de rijpere Emmylou Harris, alweer een tijdgenote overigens, die zich ook in LA bevond in de vroege jaren zeventig.
Het album opent sterk met de Jackson Browne song Alive in the world, doorleefd gezongen en smaakvol begeleid op piano door Lieberman zelf en Stefanie Fife op cello. Enig googlen leert dat deze dame een indrukwekkend en genre-overstijgend CV heeft: ze speelde mee op albums van o.a. Ricky Martin, Christina Aguilera, Ray Charles en Barry Manilow. Een volle, rijke klank. Wat opvallend is aan deze track is dat hij zo orkestraal klinkt, dat je nauwelijks kunt geloven dat je alleen een piano en een cello hoort. Onwillekeurig bedenk je je hoe dit nummer óók had kunnen klinken. Niet beter, maar anders. Al zou die kleinere, meer sobere benadering waarschijnlijk een kleinere doelgroep aanspreken. En het klinkt echt mooi. Daar komt weer die productie om de hoek kijken, die overigens in handen is van Lori Lieberman zelf, al vermoed je dat de respectabele producer Bob Clearmountain, onder andere bekend van zijn werk met Bruce Springsteen en The Rolling Stones, die het album mixte, er wel degelijk zijn stempel op gedrukt heeft. Hij en Lieberman kiezen duidelijk voor vol en enigszins geproduceerd. De insteek neigt wel naar de gladde kant maar de keuze pakt goed uit en de plaat is hoorbaar met veel liefde gemaakt. Dit is een uitstekende cd om je zoektocht naar Lori Lieberman te beginnen. Soms lijkt het alsof ze wel erg veel emotie in de muziek probeert te leggen. Bij een breekbaar liedje als The last thing on my mind zie ik het opeens voor me: Lori met een door tranen haperende balpen in de weer op een servetje in de Troubadour: “I felt like everyone was looking at me, like he was reading pages from my diary.”
Arianne Knegt