Bohinta: één van de
beste produkties van 2002
Niet voor puriteinen of mensen die op zoek zijn naar de zoveelste jig/reel of kapot gezongen traditional. Wel voor de wat meer avontuurlijk ingestelde liefhebber. Laten we zeggen het type dat in Tilburg genoten heeft van "New Folk Adventure".
Bohinta is een band rond broer en zus Martin en Aine Furey (inderdaad uit de befaamde Furey dynastie). Belladonna is na 6 jaar de opvolger van de titelloze debuut CD (hier en daar ook aangeduid als Sessions). In die tussentijd brachten zowel Martin Furey als Aine Furey solo-Cd's uit: respectievelijk Howl en Sweetest Summer Fair.
Alvast mijn oordeel: één van de beste produkties van 2002. Geen makkelijke CD. Talrijke wendingen in arrangementen, wonderschone vocalen (afzonderlijk en in harmonie) die scherp constrasteren met stevig rockende begeiding. Fabuleuse elektrieke gitaar (Robin Hurt), inventieve drums/percussie (CAS), een bloedmooi hammondorgeltje (Chris Hutch) en een stevig bassende Martin Swan (kennen we van Mouth Music). Ziehier de basisopstelling. Daar omheen zwerven nog tal van gastmuzikanten.
Niet één saai of zwak nummer op deze CD. In het nr. Beauty is het net of Lal Waterson weer onder ons is, het rockende Wonder doet je naar het puntje van je stoel schuiven als Robin Hurt weer aan één van zijn overtuigende solo's begint. Af en toe wordt er ook gas terug genomen bijvoorbeeld in Paint a Whisper (alléén die titel al).
De poëtische teksten van Martin Furey zijn niet makkelijk te doorgronden. Wat te denken van een regel als: "in the night who lays soft hands on you and are they fortunate enough to know they can?" (Colour's Bride) Er zit iets onheilspellends, donkers, ongrijpbaars in die teksten. Een beetje hetzelfde gevoel (ook door de gitaar-sound) als bij Twin Peaks. Aan de oppervlakte niks aan de hand maar er broeit iets. Luister eens naar de opbouw van Race. Na het eerste couplet volgt een tempoversnelling met stevig strijkwerk van gastmuzikanten Obliga (viool) en John Heresford (Cello) waarna een psychedelisch vervolg ontstaat.
Verwijzingen naar de traditionele Ierse folk zijn er eigenlijk niet. Misschien de low-whistle in Wanting to Much en in het bijna akoestische "What makes you Dream". Het zal me een zorg zijn. Het slotnummer Your hand in my hand kennen we nog van de debuut CD maar door een aangepast arrangement nóg beter geworden.
Paul - Waardering: een vette 9