Bramhall senior meer
blues- dan soul-man
Voor alle duidelijkheid, we hebben het hier over een CD van zanger, drummer Doyle Bramhall senior. Niet te verwarren met zoon Doyle Bramhall (ll), gitarist van de Fabulous Thunderbirds en oprichter van Arc Angels. Overigens neemt Bramhall jr. op deze CD wel een aantal gitaarpartijen voor zijn rekening.
Fitchburg Street (West-Dallas) staat voor de straat waar Bramhall opgroeide en kennis maakte met verschillende stijlen (blues, soul, mexicaans). Grote voorbeelden voor Bramhail uit die tijd: Howlin'Wolf, Memphis Slim, Muddy Waters, Jimmy Reed, Ray Charles. Blues dus. Met een aantal andere muzikanten uit Dallas (o.a. een van de Vaughan broeders) trok hij naar Austin in de jaren zeventig het mekka voor de bluesmuzikant. Als drummer speelde hij bij Lightnin' Hopkins, The Millionaires, Colcuts en toerde hij langdurig met Marcia Ball.
Aan het eind van de jaren '80 concentreerde hij zich meer op het schrijven van eigen materiaal en kreeg vooral bekendheid toen hij samen met Stevie Ray Vaughan begon te schrijven. Zijn eerste CD "Bird Nest On the Ground", kwam uit in 1994.
Fitchburg Street is een overzichts-CD. Het bevat o.a. covers van grootheden als John Lee Hooker, Buddy Miles, Otis Redding. Muzikanten die een grote invloed op de zangstijl van Bramhall hebben gehad. Eén eigen nummer op deze CD. Een nummer dat hij samen met echtgenote Barbara Logan schreef voor Stevie Ray Vaughan "Life by the drop". Die song dateert uit 1990 en Bramhall verkeerde in de veronderstelling dat Vaughan hem nooit gebruikt had. Totdat Bramhall jr. hem in 1992 een demo-versie van Vaughan liet horen (later verschenen op Stevie Ray Vaughan's "The Sky is Crying"-1992).
Er kleven twee grote nadelen aan deze CD van Bramhall. Ik telde 21 muzikanten die op een of andere manier een bijdrage aan deze CD leverde. Dat levert steeds weer nieuwe samenstellingen op die zorgen voor een weinig consistent geluid. In het verlengde daarvan, de repertoirekeuze.
De CD opent overtuigend met een oudje van John Lee Hooker "Dimples". Je zou zweren de gitaar en de stem van SR Vaughan te horen. Vette Texas Blues met prachtige bas (Judge) en mondharmonica (Primich). Dat nummer wordt gevolgd door het Motown-achtige "I'd Rather Be (Blind, Crippled and Crazy). Het kan natuurlijk maar het is net of je een andere CD hebt opgezet. Hetzelfde gebeurt nog ettelijke malen.
Toch kent de CD sterke momenten. "Changes" (Buddy Miles) vind ik met afstand het beste nummer met schitterend gitaarwerk van Bramhall jr. De Jimmy Reed klassieker "Baby what do you want me to do", Maudie (JL Hooker), Fourty Four en Sugar (beiden Chester Burnet) worden zeer verteerbaar uitgevoerd. In deze nummers komt het aangename stemgeluid van Bramhall veel beter tot zijn recht dan in de soulachtige nummers. Voor mij is Bramhall meer een blues- dan een soul-man. Geen slechte CD. Het wachten is op een "echte" Texas-blues CD van Bramhall.
Paul - Waardering: 7