Image

Sterke samenzang
Caa a Dram op One More...


Een optreden van de band Caa a Dram is puur feest: gezelligheid met 'n tikje ontroering. Wat wil je ook met zo'n naam. Een dram is een typisch Schots woord. Wie daar eenwee dram vraagt, krijgt meteen een glas whisky en vaak niet zo wee (= klein). De naam betekent dan ook zoiets als: vat nog 'n borrel...

Caa a Dram is momenteel druk met de promotie van de nieuwe cd 'One More...'. Dit tweede album van de groep - in 2001 verscheen al 'Pure Dram' - bevat 15 nummers die de groep leerde op hun tochten door Ierland: melancholieke ballads, vrolijke songs en opzwepende tunes. Hun sound kenmerkt zich door meerstemmige zang en virtuoze danstunes.

In 1997 begon het allemaal tijdens een vakantie op Vlieland. Nils Koster (zang, gitaar, viool en mondharmonica) en Kars Jan Klok (tin whistle, low whistle en zang) sloegen de handen ineen. Nu keren ze op 1 mei voor de zoveelste keer naar Vlieland terug om de cd te presenteren in het minitheater van de Noordwester, waar ze al vaker een feestje bouwden.

Inmiddels bestaat de groep uit vijf muzikanten die gezamenlijk 11 instrumenten bespelen. Naast Nils en Kars Jan gaat het om Vincent Pompe van Meerdervoort (trekzak, bodhran, tin whistle en zang), Susan Hutten (bodhran en zang) en Sjoerd van Ravenzwaaij (banjo, zang, mandoline en een 'Nilzouki', een stukje huisvlijt in de vorm van een kruising tussen een twaalfsnarige gitaar en een mandoline).

Het merendeel van het repertoire op 'One More...' is traditioneel. Gelukkig gaat het niet om nummers die je al overal hoort. Het bekendst zijn Health to the Company, Farewell to Ireland en King of the Fairies. Van Arthur Colam lenen ze de kraker Galway Bay en van Gordon Lightfoot/Bobby Sands Back Home in Derry. Niet traditionele nummers worden wel in dat idioom gegoten. Twee nummers komen uit de koker van de groep zelf: het ingetogen instrumentale Niall's Favoutite (Nils) en het super swingende instrumentale Happy One Step/Summer on Inisheer van Nils en Sjoerd. Alles wordt akoestische gebracht.

Sterk is het spel van Sjoerd van Ravenzwaaij op mandoline (of is het de Nilzouki?) zoals in Galway Bay en op banjo in de instrumentale set The Kesh Jig/the Butterfly/Kid on the Mountain. In die set klinkt trouwens ook de trekzak van Vincent Pompe van Meerdervoort prachtig, net zoals in Back home to Derry en Farewell to Ireland/the Gravel Walks (ook leuke lilting). En hoewel de zang hier en daar wat dynamischer zou mogen is de leadzang voldoende. Met name de samenzang is op sommige momenten knap. Luister maar eens naar Do You Love An Apple, of naar het refrein in Go to Sea no More.

Jammer dat in de studio niet nog wat extra aandacht is besteed aan enkele zwakke momenten zoals de aarzelende inzet van de fluit in Go to Sea no More, of de zang in Back Home in Derry die wat pittiger had gemogen.

Al met al is het niveau op 'One More...' nog iets te wisselend. Bij een volgend album zou ik overwegen een bandcoach en een professionele producer in de arm te nemen. Maar vooralsnog zal dat deze enthousiaste muzikanten worst zijn. 1 Mei keren ze terug naar de plaats waar het allemaal begon: Vlieland. "Lekker kamperen en muziek maken onder de lentezon :)", zeggen ze zelf. En ongetwijfeld onder het motto caa a dram...

Henk - Waardering 7

Optredens:
25 april, 15.00 uur, The Shamrock Irish Pub, Grote Straat 129, Almeloo
1 mei: 20.00 uur, De Noordwester, Oost Vlieland, entree € 5,-
16 mei: Folk festival, Almere