Mag het iets
gekruider?
Aan de muzikanten ligt het niet. Die zijn stuk voor stuk goed. Bovendien kan Tjebbe Borggreve veel met zijn stem, de ene keer klinkt ie gepijnigd (Walk Away, een fraaie slow-rocksong compleet met akoestische gitaar), dan weer heavy rockend (Time to get rough, met een Honky Tonk Women-introotje).
Maar met deze cd, Tears upon the desert ground, willen de Nederlandse The Spokane Chiefs een te breed publiek pleasen. Hun countryrock klinkt deels te netjes en te belegen. Van mij had het allemaal wel wat alternatiever gemogen, wat gekruider. Als de steel gruwelijk moet janken hoor je een bescheiden snik, zoals in The Longing.
Dat ze wél weten hoe het moet hoor je aan de lekkere solo op elektrische gitaar in Rebel Song en de prachtige mandoline in Brand new Cadillac. Dit laatste nummer (vanuit folk-oogpunt samen met Walk Away het beste van dit album) wordt via Comstock Records in de VS gepromoot.
Tears upon the desert ground is te breed qua stijlen, dus krijg je naast Eagles en Outlaws ook Pussycat-achtig gekwijl te verwerken, of een zoetsappig koortje plus obligaat gedrum in Stay with me. Ik zou zeggen, dat hebben we toch allemaal al eens gehoord.
Henk - Waardering 6