Twee jaar geleden verraste Eric van Dijsseldonk de muziekwereld met zijn debuut 33 1/3, een ongekend frisse akoestische Engelstalige plaat met duidelijke Beatles invloeden. Die ingrediënten zijn op Bijna Lente ook te ontdekken. Toch laat deze nieuwe plaat een andere Dijsseldonk horen. Namelijk een singer-songwriter die een brug slaat tussen frisse popliedjes en aangrijpende luisterliedjes. Aanstaande zondag 5/11 presenteert hij zijn nieuwe album in Eindhoven.
De maatschappij de rug toekeren en van de muziek leven! Welke muzikant droomt daar niet van. Maar de realiteit is vaak anders. ‘Of je moet in De Dijk spelen. Anders kun je het wel vergeten. Op zich zie ik ervan leven ook niet als een doel. Ik wil gewoon mooie muziek maken.'
Aan het woord is Eric van Dijsseldonk, zittend aan een tafeltje in Grand café Berlage te Eindhoven, de plaats waar hij zondag 5 november zijn tweede soloplaat Bijna Lente presenteert. In het voorprogramma zijn dan akoestische popliedjes van duo Penny Lane, bestaande uit zangeres Ellen en gitarist en ex-voetballer Björn van der Doelen, te horen. De grotendeels live ingespeelde plaat "Bijna Lente", in de klassieke bandbezetting van twee gitaren, bas en drums werd geproduceerd door Gabriël Peeters, moet aan de man gebracht worden. Ondanks dat hij een grondhekel heeft aan netwerken, doet de zanger alles zelf. Op de vloer van Berlage rust daarom een gitaarkoffer. Met inhoud, want een lokale radiozender heeft Eric uitgenodigd om liedjes te komen spelen van zijn nieuwe cd.
De naam doet het al vermoeden. "Bijna Lente" is een Nederlandstalig meesterwerkje vol met aansprekende popliedjes. Een voorbeeld is het aanstekelijke liedje "Eindhoven", een in dialect gezongen ode over de lichtstad die op single is uitgebracht. Maar waarom Nederlandstalig? Zijn muzikale progressie, zegt hij, dwingt hem in zijn spreektaal te zingen. Die kennis werd opgedaan in Austin Texas. In 2004. Zijn akoestisch solodebuut 331/3 lag net in de winkels. ‘Er waren een paar optredens voor me geregeld in Austin. Op mijn teksten werd meteen gereageerd. Dat is ook wel logisch, ik zong in het Engels. Aan de ene kant dacht ik: zo'n reacties wil ik in Nederland ook krijgen. Aan de andere kant wilde ik ook wel een tijdje in Amerika wonen. Uiteindelijk zag ik het laatste toch niet zo zitten. Ik vind het leuk om in Amerika te zijn, hoor. Maar het leven is te oppervlakkig, ik kan er niet aarden. Ik miste de Hollandse gezelligheid. Als je daar blijft moet je helemaal opnieuw beginnen. Sta je weer voor 2 man en een paardenkop ergens te spelen. Dat wilde ik niet meer.
Toen ik weer terug naar Nederland vloog, dacht ik wel: dit is het moment. Ik nam een kladblok en heb Nederlandstalige teksten afgemaakt die ik al een tijdje had liggen. Want zingen in je eigen taal, brengt het publiek dichterbij. Op het podium is het dan meteen raak. In 't Engels blijf je toch maar ergens hangen. Verder dan reacties na een optreden als dat het wel mooie muziek was, kom je dan niet.'
De vervlakking
Autobiografisch schrijven is geen noodzakelijk kwaad. Toch putten veel songteksten op "Bijna Lente" uit eigen levenservaring. Maar over hoe zulke pareltjes ontstaan, valt weinig te zeggen. De ene keer is er eerst een tekst, een andere keer ligt er al een melodietje op de planken te wachten. In het componeren is geen vaste structuur te ontdekken. Echter alles heeft zijn oorzaak. ‘Ik ben goed in het verzinnen van dingen,' verklaart Eric, ‘maar het blijft moeilijk om stukken af te maken. En als je muziek maakt is het een optelsom van waar je door de jaren heen naar geluisterd hebt. De jaren 60 en 70 waren heel belangrijk voor de popmuziek. Toen werden mooie dingen gemaakt. Beatles, Neil Young, Beach Boys. Noem maar op. Die tijd heeft me wel gevormd, maar het is niet zo van dat ik eens even een Beatle-achtig liedje zal gaan schrijven.'
Eric blijft zijn muzikale stijl veranderen. In zijn Smalltown Romeos periode heerste de frisse jongens gitaarpop, soloplaat 33 1/3 laat een akoestische singer-songwriter horen met intieme luisterliedjes en "Bijna Lente" slaat een brug tussen die twee richtingen.
Waarom voor die titel gekozen is, is omdat de titelsong metaforisch verwijst naar een herfstachtige winter die langzaam overgaat in de sprankelende lente. ‘Het gaat over dat teleurstellende gevoel dat je nu, in deze periode, kunt krijgen. Maar het nummer gaat ook over optimistisch blijven. Tegenslagen in voorspoed laten overgaan. Nee, dat is geen rode draad in de cd. Ik werk niet volgens een vast concept. Wel wilde ik deze keer dingen doen die ik niet eerder gedaan heb.
Deze plaat is een flinke stap vooruit. Ik merk dat deze liedjes mensen meer aanspreken. Of ik daardoor zal doorbreken? Tja, ik heb geen hoge verwachtingen. Doorbreken is ook zo'n rare term. Ik blijf liedjes maken die ik mooi vind. Word ik daarmee bekend bij het grote publiek, is het mooi meegenomen. Maar het is niet zo dat ik daar alles voor over heb. Anders was ik wel heel andere muziek gaan maken. Het is sowieso moeilijk om de stap te maken naar het grote publiek. Ook in Hilversum is de vervlakking toegeslagen. Een tijdje geleden waren er nog wel radioprogramma's die alternatieve popmuziek draaiden. Nu zijn die uren op één hand te tellen. Een paar weken terug was ik bij de VPRO op de radio. In het programma Cantina had ik een lang interview door Jaap Boots over het leven als muzikant, over liedjes in het Nederlands en over nog veel meer. Bovendien werden liedjes gedraaid uit zelf meegebrachte plaatjes en mocht ik "Eindhoven", live spelen. Dat was mooi meegenomen want het valt niet mee om onder de aandacht te komen. De distributie van "Bijna Lente" verloopt via "Inbetween Records", een klein label in Limburg. Dat label heeft sinds kort een plugger, een promotor die radiozenders benadert, in dienst. Zo komen de platen tenminste op de goede plekken terecht.'
Dat heeft ie gedaan
Eric van Dijsseldonk is een muzikant die al jaren grossiert in allerlei nevenprojecten met pakkende popliedjes. De uitwaaierende melodieën van the Revolvers laten de jaren 60 herleven. Songwriters United is een project van 4 singer-songwriters die rootsharten sneller doen kloppen met aangrijpende eigen nummers. Verder werkte hij als gitarist bij o.a. JW Roy, Birdcatcher, een rootsproject van Roel Spanjers, en neemt hij deel aan "A Tribute to the Band, een gelegenheidsproject met leden van De Dijk en Sjako!
‘Hoe ik in dat project beland ben? Via Wouter Planteyd van Sjako!. Wouter heeft de 2e cd van de Romeos geproduceerd. Zodoende hebben we wel contact. Toentertijd begon hij ook met Tribute to the Band en ben ik eens gaan kijken. Na het optreden heb ik hem verteld dat hij gerust mocht bellen als er weer zo'n optreden zou komen. Dat heeft ie gedaan. Tribute to the Band is een uniek project. Iedereen kon er zijn ei in kwijt. Net had je het over optredens waar alles aan klopte. Nou, het concert bij café Wilhelmina in Eindhoven van Tribute to the Band is er zo eentje.
In mijn jeugdjaren spraken de liedjes van the Band me niet aan. Het was ook maar een Canadese begeleidingsgroep van Bob Dylan, zeg maar. Wat heb ik me daar in vergist.'
Contrasten
"Bijna Lente" laat een volwassen muzikant horen wiens stemgeluid die van George Harrison naar de kroon steekt. De contrasten van de liedjes zijn groot. Het laatste nummer "Nergens heen" klinkt jazzy terwijl andere songs weer aanstekelijk elektrisch geladen zijn. Of rustige luisterliedjes klinken weer melancholisch. Kortom: "Bijna Lente" is een prachtalbum. De fonkelnieuwe liedjes daarop zijn te goed om roerloos de vergetelheid in te laten gaan.
CD-presentatie zondag 5/11 vanaf 20:30 uur in Grand Café Berlage, Kleine Berg, Eindhoven, www.berlage.nl.
Zie ook www.dijsseldonk.nl.