Aflevering 20 d.d. 13 10 2003

Roerend afscheid van Ian Grant

Woensdag 1 oktober was een treurige dag. Op die dag vond de crematie plaats van Ian Grant, een mondharmonicaspeler die bekend was bij vrijwel iedere muzikant in Edinburgh. Mijn vriend Ewan en ik hoorden van het overlijden toen we samen in Londen zaten. We zijn erg geschrokken. Ian was weliswaar 76 jaar, maar hij had zeker nog tien jaar langer kunnen leven. De zondag voor zijn overlijden speelde hij zoals altijd nog in Sandy Bells en dronk er zijn geliefde whiskey.

Zowel Ewan als ik speelden regelmatig mee op Ian's sessie. Deze stond bekend als een van de vriendelijkste sessies in de stad. De muziek was altijd erg traditioneel en als je iets over een deun wilde weten dan was Ian de man om mee te praten. Hij was een wandelende encyclopedie op het gebied van Schotse folk.

Bij de crematie op woensdag was de kerk gevuld met mensen van alle leeftijden. De manager en barstaf van Sandy Bells zaten er, plus natuurlijk vele muzikanten en familie. Het bloemstuk op de grafkist had de vorm van een mondharmonica: toepasselijker kan niet.

Het feit dat zelfs leden van de Battlefield Band en Boys of the Lough aanwezig waren zegt veel over de status van Ian. Iedereen treurde. Na afloop van de crematie vertrokken we naar een hotel dichtbij. Niet voor een kop koffie, maar uiteraard voor een 'pint and dram'. Een pint werd al gauw twee en voordat we het wisten bevonden we ons in Sandy Bells. Dat leek nu eenmaal gepast.

Instrumenten werden tevoorschijn gehaald en een sessie ter ere van Ian vond plaats. Violist Tam had een lied geschreven nadat hij van het overlijden had gehoord - en daarmee kreeg hij nog heel wat tranen los. Ian's plek op de sessiebank is de hele avond leeg gebleven. Nu denken we erover om hem een herdenkingsplaat te geven, want zoals Ewan al opmerkte, met de dood van Ian is een generatie verdwenen.