-door Mirjam Adriaans, foto Ronald Rietman-
Hoewel Shannon Lyon net een nieuwe cd uitheeft staat het optreden deze avond in het teken van Townes Van Zandt. Met Mike Roelofs op toetsen en Sjoerd van Bommel op drums laat de Canadese zanger en gitarist een stel door merg en been gaande eigenzinnige rockversies horen van enkele klassiekers maar ook een paar minder bekende stukken van Townes.
Als songsmid word je meestal vergeleken met Dylan, maar in het geval van Shannon Lyon zijn de overeenkomsten met Townes Van Zandt (1944-1997) opvallend. Niet alleen schrijft de Canadees eveneens sterke poëtische liedjes met een verhaal, maar hij lijkt ook een zelfde rusteloosheid te hebben. Lyon heeft her en der in de wereld gewoond, heeft al eens een paar jaar in Arnhem gebivakkeerd, keerde weer terug naar Canada en zijn nieuwe cd This Love This Love nam hij op tijdens zijn verblijf in Berlijn. Tegenwoordig woont hij in de studio van Léon Bartels in Boekend. Daar namen ze in 2 dagen een plaat op met het eerbetoon aan Townes Van Zandt, Sorrow & Solitude (met Roelofs op toetsen en Joost Kroon op drums), alleen is die plaat nog niet uitgebracht, Hopelijk gaat dat in 2011 lukken. Lyon zelf is er na afloop nog luchtig over: "Oh well, Steve Earle got there before me." Toch is dit werk niet te vergelijken met dat van Earle, die nog vrij dicht bij zijn leermeester bleef. Op het podium van Meneer Frits spat namelijk de energie van deze liedjes, die niets in kracht inboeten, zelfs sterker lijken te worden in de eigenzinnige rockversies van Lyon.
Hij speelt een paar eigen nummers, zowel oud als nieuw werk en dan wordt de elektrische gitaar ter hand genomen. Nothin' herbergt een intense leegheid, ondanks het stevige geluid. Countryrock, southern rock, een vleug Fred Eaglesmith of Drive-by Truckers, dat is een beetje het muzikale idioom waarin de liedjes gevat zijn, soms wordt het psychedelisch en even meen ik zelfs een soort reggae-ritme te ontwaren. Van Bommel mag zich uitleven op zijn drumkit en toont daarin zijn gedreven kwaliteiten, Roelofs speelt zijn partijen op een oude Hammond als bezeten, af en toe vertrekt zijn gezicht alsof hij zelf de pijn voelt. Lyon laat zijn gitaar spreken van de rauwe pijn, eenzaamheid en al dat andere waar Townes over zong. De hesige stem van Shannon Lyon leent zich uitstekend voor het repertoire, misschien wel meer nog dan die van Earle. Lyons eigen aanpak wordt nog het meest duidelijk in If I Needed You, dat al door velen gecoverd is, maar voor zover mij bekend nog niet op zo'n bijtende, doordringende manier als nu. Afgemeten worden de woorden de zaal ingesmeten, er is geen ontkomen aan. Naast de bekendere nummers als Nothin', If I Needed You en een prachtig emotievol Waitin' Round To Die is er ook ruimte voor meer obscuur werk, zoals de Buckskin Stallion Blues, de Catfish song en de fijne ballad Snowin' On Raton (je zou bijna de sneeuw terugwensen). Het zijn nummers die hij door de jaren heen ook bij andere optredens speelde, nu heeft hij ze gebundeld in een programma. Dit optreden blijkt een première en dat die in Eindhoven bij Ad van Meurs presenteert… plaatsvindt geeft het nog een extra lading. Townes was jaren terug zelf te gast bij een Manic Monday, ook georganiseerd door Van Meurs, toen in een kroeg. Helaas heb ik de man zelf nooit live aan het werk gezien, maar zijn songs blijven voortleven, onder andere dus in de indrukwekkende rockversies van Shannon Lyon.
Op Myspace zijn 5 nummers van het Townes Trio te horen.