-door Mirjam Adriaans, foto Ronald Rietman-
De gordijnen worden dichtgetrokken, het podium is sfeervol verlicht, de kaarsen branden op de tafeltjes. Buiten schijnt de najaarszon, binnen ontvouwt zich een magisch nachtclubtafereel via de prachtige donkergetinte sensuele stem van Kirsty McGee, onder de sterke begeleiding van haar eigen gitaar en de contrabas van Tim Fairhall.

Vorig jaar overtuigde Kirsty McGee al in dubbelconcerten met de Amerikaanse Myshkin en ik had haar ook al als duo met Mat Martin op een festival gezien, maar nog niet eerder een regulier optreden. Eind vorig jaar bracht ze het wondermooie album Contraband uit waarvan ze deze middag in Cambrinus in Horst diverse liedjes ten gehore brengt. Ondertussen is ze al bezig met de volgende plaat, die waarschijnlijk in april 2014 uit gaat komen. Waar Contraband een ingetogen pareltje is, zal Those Old Demons wat bluesier gaan klinken, en meer 'devil songs' bevatten. Ze begint a capella, met Pray, een nieuw vol kracht gezongen stuk dat aan gospels doet denken, maar een heel eigen inhoud heeft en vrijwel zeker op de volgende plaat terechtkomt. Natuurlijk komt er veel voorbij van Contraband, naast de intense stukken zoals I Burn For You en Setting Of The Sun is er ook ruimte voor de meer intieme liedjes van die cd. Solace en Dust Rising passen uitstekend in Cambrinus, dat voor even omgetoverd is in een nachtclub waar muisstil geluisterd wordt. Voor de gelegenhied wordt Kirsty begeleid door bassist Tim Fairhall, die uit de jazzwereld komt (hij speelt onder meer in een trio met zijn broer Adam op piano). Hij geeft de liedjes de heerlijk ontspannen ondersteuning die ze verdienen. Maar de volle aandacht gaat toch naar de sterke teksten die McGee voorschotelt, vaak op een of andere manier uit haar eigen leven gegrepen.

Kirsty McGee en Tim Fairhall

Bij het nieuwe werk valt onder meer Magnolia op (dat in de Oekraïene al enthousiast ontvangen wordt, de intro schijnt veel weg te hebben van een hit daar) en Running With The Blues, maar vooral Those Old Demons, het titelnummer van de komende plaat waar ik inmiddels al vol verwachting naar uitkijk, waarin je als luisteraar aan het denken gezet wordt met het zinnetje "if you're seeking perfection it's always homemade". Het zijn maar een paar woorden, maar ze blijven in mijn hoofd rondspoken, zelfs tot na de fijne afsluiter Sandman, afkomstig van haar eerdere album No. 5 en een paar maanden terug op single uitgebracht omdat het gebruikt is voor de film Trance van Danny Boyle. Inmiddels is dit lied gecoverd door verschillende mensen, waaronder Leoni Jansen.

Het enige minpuntje van deze middag is de opkomst van slechts 7 mensen, maar die verlaten Cambrinus wel met een goed gevoel en een prachtige muzikale herinnering rijker.

Later deze maand is Kirsty McGee nog samen met Myshkin te zien:
vrijdag 25 oktober, Podium Cafe Peter en Leni, Steendam, Groningen
zondag 27 oktober, Walk About Festival, Edam