-door Mirjam Adriaans, foto Ronald Rietman-
Het lome zwoele stemgeluid van de Engelse singer-songwriter Kirsty McGee uit Manchester contrasteert lekker met de meer gruizige vocalen van de in Joshua Tree woonachtige Amerikaan Robert Garson. Onder de naam Ocotillo en gewapend met een arsenaal aan bijzondere instrumenten brengen zij stad en woestijn bij elkaar in een reeks heerlijk ontspannen duetten.
Twee jaar geleden was Kirsty McGee op reis door de woestijn bij Joshua Tree, onder meer om collega Myshkin op te zoeken, met wie ze bevriend was geraakt nadat ze eerder samen een aantal dubbelconcerten hadden gedaan. Daar ontmoet ze een lokale muzikant, Robert Garson, vraagt hem om mee te doen met een paar nummers die ze geschreven heeft en de muzikale samenwerking smaakt naar meer. Vorig jaar was Garson voor het eerst in onze contreien om met McGee enkele concerten te spelen als Ocotillo, nu zijn ze terug om hun kersverse album Songs Of The City And The Desert aan het publiek voor te stellen.
Ocotillo (spreek uit: [oko'ti jo]) ook wel woestijnkoraal genoemd, is een plant die onder meer in de buurt van Joshua Tree groeit, het gebied in de staat Californië waar Robert Garson woont en zijn eigen studio heeft. Het is een soort cactus, vertelt hij, alleen heeft hij geen stekels, maar bestaat hij uit een stel stengels bij elkaar en als hij bloeit komt daar een mooie rode bloem in. Het is een goed gekozen naam voor het duo, zo blijkt deze avond in de reeks Ad van Meurs presenteert… bij Meneer Frits in Eindhoven. Ze schrijven namelijk allebei hun eigen liedjes, de stengels, die dan een mooie bekroning krijgen door de inbreng van de ander. Soms is dat het fijne contrast tussen de twee stemmen, maar de meest bijzondere bloemen ontstaan in de begeleiding, McGee speelt naast gitaar ook kalimba (een soort duimpiano), zaag, zowel eentje die gewoon van de bouwmarkt komt als een heuse Stradivarius (speciaal voor muzikale doeleinden gemaakt), dwarsfluit, waarvan ze ook nog een basvariant bij zich heeft, en een phonofiddle, een strijkinstrument met een toeter dat vooral klinkt alsof er iemand hout staat te zagen. Het werd ruim een eeuw geleden ontwikkeld en gebruikt bij de eerste versterkte opnames. Garson speelt gitaar en lapsteel, maar hanteert ook een percussie-instrument gefabriceerd uit benzineblikken dat klinkt als een mini steeldrum, een muziekdoosje en iets wat op een metronoom lijkt, dat ietsje te hard klinkt in het lied Trinome (Garson), maar dat is dan ook het enige minpuntje deze avond. Er wordt verder namelijk muisstil geluisterd door de kleine 60 man publiek en vol verwondering gekeken naar de ontspannen interactie tussen dit duo, dat een verfijnd jazzy nachtclubgevoel uit de stad verenigt met wat aardsere country- en bluesklanken uit de woestijn.
Het wordt een gevarieerde avond, er komt uiteraard veel werk voorbij van de nieuwe plaat, daarop staan tien nummers, om en om van de hand van McGee of Garson, en dat is ook live de opzet. Sandman is een oudje van McGee, maar werd opnieuw opgenomen voor dit album, het nieuwe jasje met lapsteel past het duo uitstekend. Garson vertelt dat zijn ouders vroeger luisterden naar Merle Haggard en Buck Owens, hij had er als kind een hekel aan, maar “look where I am now” grinnikt hij, en zet nog maar een van die lekker ontspannen country-achtige stukken in. Er is ook ruimte voor romantiek, met het gloednieuwe If I Kiss Anyone van McGee (waarvan een opname terug te vinden is op Soundcloud) en bij een nummer waarin ze met blote voeten door het zand loopt waarschuwt ze gelijk dat je dat niet in de woestijn moet doen. Dat ondervond ze aan den lijve toen ze een cactusstekel in haar voet kreeg die door een dokter verwijderd moest worden, geen prettige ervaring. Daarnaast is McGee een groot liefhebber van die heerlijk jazzy luisterliedjes uit de jaren ’30, dus heeft ze er een stel in die stijl zelf geschreven, ze zingt er een en de rest is te vinden op de Diamond Days ep die enkel digitaal verkrijgbaar is via Bandcamp.
Het is puur genieten van de ontspannen muziek van Ocotillo, dat zich zo thuisvoelt op het podium van Meneer Frits dat ze zelfs de tijd vergeten in de eerste set tot ze na bijna een uur gespeeld te hebben een seintje krijgen van presentator Ad van Meurs, of ze zo even pauze willen nemen. De tweede set korten ze vervolgens een beetje in, zodat ze toch nog op tijd klaar zijn. Het publiek reageert enthousiast en het duo geeft graag een toegift of twee, al was het maar om nog even die basdwarsfluit te laten horen, wat een heerlijk geluid heeft die.
Ocotillo is nog op tour, tourdata NL/BE april 2017:
donderdag 6 april De Bunker, Gemert
zondag 9 april huisconcert, Nijmegen
zondag 16 april Taverne de Waag, Haarlem
woensdag 19 april Dienstencentrum Linkeroever, Antwerpen, België
Voor de volledige live agenda van Ocotillo (ook Duitsland, Noorwegen en UK) zie: http://kirstymcgee.com/live/.