-door Mirjam Adriaans, foto's Ronald Rietman-
Het waren voornamelijk vaste bezoekers van de reeks Ad van Meurs presenteert… die de weg hadden weten te vinden naar Meneer Frits in Eindhoven. Rebecca Loebe was er al eens te gast met mooie liedjes en Luke Jackson was zelfs al een paar keer geweest, maar mocht zeker niet gemist worden, met zijn krachtige stem. Een fijne verrassing waren de heerlijke duetten van dit tweetal en van Jackson met gast William Thomas.
Eigenlijk zou de 390ste editie van Ad van Meurs presenteert… een Brits dubbelconcert worden met Luke Jackson en Gren Bartley, maar de laatste heeft gekozen voor een baan en zijn muzikantenbestaan aan de spreekwoordelijke wilgen gehangen, maar er werd een sterke vervanging gevonden in de Amerikaanse singer-songwriter Rebecca Loebe. Zowel Jackson als Loebe stonden al eens eerder op dit podium en allebei laten ze duidelijk merken dat ze met plezier terugkomen op deze fijne locatie. Helaas zijn er niet zoveel folk- en americanaliefhebbers die het lange paasweekeinde deze maandagavond willen afsluiten met een uniek dubbelconcert (volgens mij het enige in Nederland dat dit tweetal samen doet), zo'n dertigtal bezoekers die er wel bij zijn worden getrakteerd op een heerlijke avond, vol sterke zang en bijzondere duetten.
Loebe trapt af met haar fijne gitaarspel en mooie heldere stem. Ze brengt haar eigen verhalende liedjes, onder meer afkomstig van het gloednieuwe album Blink dat ze deze tour voorstelt aan het publiek. We horen onder meer de country-achtige ballade Weeping Willow, die ze schreef naar aanleiding van de lotgevallen die een vriendin haar toevertrouwde en waarbij ze vertelt dat ze zich schuldig ging voelen omdat er tijdens dat gesprek al een lied ontstond in haar gedachten. Mooi ingetogen is het titelnummer Blink, over het laatste rondje en de barman die gaat opruimen. Maar er is nog nieuwer materiaal, want tijdens de Folk Alliance in Kansas vorig jaar leerde ze Luke Jackson kennen en onlangs toerde ze met hem door Amerika. Dat leidde tot een paar kersverse stukken, dus komt hij ook op het podium en zingen ze Lake Louise, dat ze onderweg op de I-96 schreven. De stemmen kleuren prachtig bij elkaar en dat smaakt naar meer.
Waar Luke Jackson eerder zijn drummer Connor Downs meebracht begint hij nu in zijn eentje, met gitaar en een soort footstomp. Al snel blijkt dat hij muzikaal gezien de afgelopen paar jaar behoorlijk gegroeid is en dan is hij nog maar 23, dus wie weet waar dit nog toe gaat leiden. Hij heeft nog steeds een strot waar je u tegen zegt, maar zijn liedjes zijn gevarieerder geworden en ook als hij zachtjes zingt pakt dat heel mooi uit. Van zijn jongste album Tall Tales And Rumours horen we onder meer een prachtig indringende uitvoering van Kansas, waarvoor hij de inspiratie vond in het uitzicht vanaf het hotel tijdens de Folk Alliance vorig jaar. Hij is op tour met een gast, ene William Thomas, en, zo vindt hij, het zou zonde zijn om hem niet uit te nodigen op het podium. Hij heeft gelijk, deze jonge vent (van dezelfde leeftijd als Jackson) heeft nog zo'n fijn, soms wat hees stemgeluid waar je graag meer van wilt horen dan de twee nummers Olivia en Still Stumbling, toch maar even zijn ep’tje aanschaffen na afloop. Ook Rebecca Loebe mag nog een paar stukken meedoen, waaronder Better Man, op plaat doet bassist Andy Sharps de extra vocalen, maar "Tonight I'm Andy", lacht ze. Jackson besluit tegen het einde van de avond dat er ook wel meegezongen mag worden en The Road leent zich daar heel goed voor. En al is het publiek dan niet zo heel groot, de kwaliteit van de muziek nodigt uit tot enthousiast meedoen.
De avond is zo sterk dat een staande ovatie niet kan uitblijven, in de toegift mag geluidsvrouw Ankie Keultjes, die wederom uitstekend werk heeft geleverd, even uitrusten. Met een laatste duet breien Jackson en Loebe onversterkt een hartverwarmend einde aan een bijzonder mooie avond.