-door Mirjam Adriaans, foto's Ronald Rietman-
Dat Ad van Meurs een enorm netwerk had in Amerika is bij velen bekend, maar ook uit Engeland wist hij pareltjes naar hier te halen, zoals Luke Jackson of 4Square. Gisteravond was het weer raak en werd het publiek bij Meneer Frits in Eindhoven verrast door een virtuoos duo uit Bristol, dat voor het eerst in ons land speelde. Kit Hawes & Aaron Catlow weten met vliegensvlug snarenwerk, bezield vioolspel en fijne samenzang verbazing en bewondering te wekken.

Gitarist Kit Hawes (genomineerd als Instrumentalist Of The Year bij de UK Americana Awards die deze week uitgereikt worden) en violist Aaron Catlow verdienden hun sporen al met virtuoos spel in het gezelschap Sheelanagig, Hawes speelt sinds kort met Seth Lakeman en heeft net een album met hem opgenomen dat waarschijnlijk in de herfst zal verschijnen. Hawes en Catlow vormen sinds een jaar of drie een duo, in 2016 brachten ze hun eerste album, The Fox, uit, met een mix van eigen werk en traditionals, die ze dan wel een spannend of juist fantasierijk arrangement meegeven. Ad van Meurs kreeg een tip van Kevin, van The Square & Compass (een Engelse pub), keek op Youtube en was verkocht. Het is jammer dat hij er zelf niet meer bij kan zijn, want de mannen maken er tijdens hun allereerste optreden als duo in Nederland (en zelfs op het hele vasteland van Europa) live een mooi spektakel van voor een vijftigtal enthousiaste bezoekers van deze aflevering van Ad van Meurs presenteert... bij Meneer Frits in Eindhoven.

Na het eerste lied gaan ze over op een paar instrumentalen, "if you don’t like instrumentals, this will be a bad night", zo worden we daar meteen bij gewaarschuwd, maar ze leggen zoveel gevoel en passie in hun spel dat we daar niet voor hoeven te vrezen. En de liedjes worden zeker niet vergeten, zo is er een prachtig intense, naar Amerikaanse folkblues neigende, uitvoering van Crossfire, een protestsong van Kit Hawes over de stijgende huizenprijzen in Bristol als gevolg van de toevloed van mensen uit Londen, waar al helemaal niks betaalbaars meer beschikbaar is. Misschien is het hier minder erg oppert het duo, of iemand misschien iets in Eindhoven weet? Dan blijven ze gelijk hier, ze zijn er nog maar een dag, maar het bevalt ze wel.

Aaron Catlow en Kit Hawes
Aaron Catlow en Kit Hawes

Ze vertellen hier en daar graag iets bij de liedjes en instrumentalen, bij een lied over het verlies van flink wat banen als stoomschepen hun intrede doen in Bristol hebben ze dan ook gelijk een suggestie voor toekomstige folkmuzikanten: "Maybe, in a hundred years, folk musicians will write about robots taking our jobs."
Er heerst een prima sfeer deze avond en er is een mooie interactie gaande tussen de beide muzikanten, maar ook met het publiek, dat zich graag laat verwennen door deze virtuoze instrumentalisten. En als ze dan een zoete ballade spelen met een heerlijk eenvoudig refrein, gaat meezingen eigenlijk als vanzelf, All on a day, all on a day, all on a day... Drie keer raden hoe die heet.

De heren hebben hun eigen ideeën over folk, zo blijkt in de pauze. Folkmuziek is er volgens Catlow niet om noot voor noot nagespeeld te worden, zoals in het verleden sommige academici ons wilden doen geloven, en dat is de reden dat traditionals in nieuwe, frisse arrangementen zijn gestoken, bij Flash Company schuurt iets, waardoor je als luisteraar gaat opletten, terwijl het resultaat bij John Barleycorn juist sprankelt en dan wordt het puur genieten.

Kit Hawes en Aaron Catlow
Kit Hawes en Aaron Catlow

Naast de nummers van hun cd (waarvan ze vrijwel alles spelen)  hebben ze nog veel meer moois op het repertoire, dat zich bepaald niet beperkt tot Engelse folk en lekker uitwaaiert naar alle windstreken. Zo sluiten ze de eerste set af met een zinderende versie van Dark Eyes, bekend van Django Reinhardt en Stéphane Grapelli. Ook voor gypsy swing draaien ze hun hand niet om, razendsnel vliegen de vingers van Kit Hawes over de snaren, terwijl Aaron Catlow zijn strijkstok energiek over zijn viool laat dansen. Het publiek verbaast zich over het ongelooflijke tempo en kan de techniek van de heren slechts bewonderen. In de tweede set is er dan nog de instrumentaal Lofoten van Hawes met Scandinavische inspiratie, een lekker groovend stuk van Sheelanagig en als toegift gaan de mannen nog maar een keer voluit met een paar heerlijk aanstekelijke Russische deunen waar de vonken vanaf spatten.