Terry Lee Hale prachtig, maar overstemd door drinkebroers
- door Henk -
Geen onvertogen woord kwam er over zijn lippen. De singer-songwriter kapte ermee, maar deed dat op een beschaafde manier. I can't do this, verzuchtte hij, na vijftig minuten. Achterin De Buut hebben ze dat niet eens gehoord. Het lawaai van de gezellig keuvelende drinkers aan de bar verhinderde dat. Die herrie was ook de reden van het voortijdig afbreken van het fraaie concert van Terry Lee Hale.
Optredens in een café zijn gezellig. Problematisch wordt 't als het een luisterconcert betreft. In De Buut in Eindhoven organiseert Ad van Meurs (The Watchman) al jaren op rij elke maandagavond een concert. Vaak gaat het om singer-songwriters. Van Meurs speelt eerst een half uurtje, waarna zijn gast(en) een uur het podium betreden. Een prachtig initiatief.
Terry Lee Hale had het met die vijftig minuten toch nog bewonderenswaardig lang volgehouden. Het geklets was inderdaad uitermate irritant. Desondanks wist hij al die tijd de vijfentwintig bezoekers die wél luisterden, te boeien. Subtiel minimaal gitaarwerk, als in Count the Days, wisselt hij af met een vol rockende Texas Rose. In de Freakshow rammelt hij een perfecte solo uit zijn akoestische gitaar, maar minstens zo goed kan hij overweg met de dobro. Met For a Little while en Take it Back schept hij een intiem sfeertje. Soms hanteert hij de bottleneck. Nu en dan bespeelt hij ook een van de acht mondharmonicaatjes die hij netjes op een rij heeft liggen. Inderdaad, Hale is een knappe instrumentalist. Bovendien beschikt hij over een warme stem.
Extra jammer dus, die nare afloop. Hij had alles geprobeerd. In het ingetogen Shy trok hij de plug uit de dobro en draaide de zangmicrofoon weg. Geheel akoestisch, dus móest er wel geluisterd worden. Heel even hielp het. Na een intiem intermezzo, waarin het geroezemoes steeds meer de overhand krijgt, grijpt hij in arre moede weer naar de rock in This is impossible. Met de pest in zijn lijf moet hij geconstateerd hebben dat het inderdaad impossible was. Uiteindelijk verontschuldigt hij zich. Meer teleurgesteld dan boos concludeert hij: "I can't do this", waarna de in Frankrijk woonachtige Amerikaan afsluit met een mediterraan getint instrumentaaltje.
Voorafgaand aan het optreden had Hale al bange vermoedens gehad. De geluidsman vroeg hij het volume op te schroeven, 'want ik voel er niets voor om over het geklets heen te moeten zingen'. De tap deed de hele avond door zijn werk. Het hoeft niet constant muisstil te zijn, het is immers een bar. Ad van Meurs is de eerste die dat zal zeggen. Maar als het geklets de zang overstijgt is Van Meurs ook niet te beroerd om daar in duidelijke bewoordingen iets van te zeggen. Als het een luisterconcert betreft verzoekt Van Meurs vaak al op voorhand om aandacht. Maar Ad was er dit keer zelf niet bij. Hij is op tournee door de VS. Dus als de kat van huis is….
Iep Fourier doet met zijn draailier jazzhart sneller kloppen
Het TryTone Festival met concerten in Amsterdam, Rotterdam en Tilburg wil de aandacht vestigen op nieuwe jazz. Maar nieuwe jazz is er altijd geweest, zegt Rinus van der Heijden in zijn recensie over het Tilburgse concert binnen dit festival. In het Brabants Dagblad schrijft hij dat jazz altijd nieuw is omdat deze aanpikt bij muzikale ontwikkelingen overal ter wereld. In die zin is het streven van TryTone een te zwaar aangezette, overigens goedbedoelde bewering, vindt hij. Toch kan Van der Heijden niet anders dan vast stellen dat er in muziekpodium Paradox wel degelijk nieuwe zaken werden opgediend, waarbij hij met name doelde op de inbreng van de in folkkringen bekende Vlaamse draailierspeler Iep Fourier en klassiek gitarist Gilbert Isbin. Lees mee hoe folk van nu ook jazz-harten sneller doet kloppen. We citeren:
…Gilbert Isbin en Iep Fourier weten de bizarre combinatie klassieke gitaar-draailier tot een heel organische te maken. Om beurten legden de twee Belgen een ongeëvenaarde improvisatiedrift aan de dag. Zoals in een Indiaas getinte compositie, waarin de draailier voor een grondtoon als die van een sitar zorgde, de gitaar daaroverheen improviseerde en de draailier op haar beurt weer ging improviseren op haar eigen grondtoon. Razend knap en door de nieuwe klankbeelden het beluisteren meer dan waard….
…Het Magic Malik Ochestra rond fluitist Malik Mezzadri startte vrij traditioneel (…) maar naarmate het concert vorderde, kroop de fantasie van Mezzadri als een mossel uit haar schelp. (…) Overweldigend was het laatste stuk van het concert waarin het kwintet sterk ritmische Marokkaanse muziek bracht. Om daar in de toegift dan nog eens furieus overheen te knallen door hitsige gypsiemuziek te introduceren, er een rustig tussendeel in te lassen en dan dansend de jiddische muziekcultuur een aubade te brengen…