Johnny Dowd: een krassende stem vol craquelé
Afgelopen zondag trad Johnny Dowd op in muziekcafé Merleyn in Nijmegen. Frank Antonie van Alphen was erbij en schreef een recensies voor De Gelderlander. Hier enkele citaten:
...Zelfs tijdens een concert als dit willen er wel eens vervelende mensen aanwezig zijn. Een blondine op leeftijd gaat pontificaal vooraan staan, in het spaarzame gat tussen publiek en podium, dronken joelend. Vervolgens begint ze te dansen alsof ze de hondenpoep waar ze buiten in is getrapt, probeert van haar voeten te schudden. Zijne grijzende eminentie blijft de rust zelve en ziet het allemaal grijnzend aan. Hij waagt zich aan een stukje poëzie, waarmee het concert ook begon. Het wicht begint te roepen dat "die gedichtjes wel leuk zijn hoor, maar dat ze muziek wil." Die krijgt ze. Een nummer van Frank Sinatra wordt aan haar opgedragen: Fly Me To The Moon. Al ras wordt het blondje vervolgens afgevoerd. Om haar luiers te verwisselen natuurlijk....
...Behendig is Dowd's begeleider. Meestal. Want vanavond slaat de slagwerker nog wel eens de plank mis. Maar dat is ook niet zo gek gezien hij tegelijkertijd moet drummen, tegelijkertijd de bassende Moog Taurus pedalen bespeelt, en tegelijkertijd de rechts van hem opgestelde synthesizer bedient (...) Die schizofrenie past uitstekend bij de krassende eigenheimerblues van dit Amerikaanse duo. Tegen het einde van het concert worden ze vocaal bijgestaan door Miss Biscuit, wiens waggelende zang hand in hand gaat met de zich soms nauwelijks van een toonsoort aantrekkende Dowd. En het klinkt als een klok..
...Steeds weer lijkt hij uit te glijden, toch elke keer weer blijft hij bibberend overeind. Blues , roots en country hebben een nieuw jasje gekregen. Dowd's muziek is van eenzame hoogte. En op de maan is het eenzaam en koud...