Sinéad kiest live voor sobere hits en Keltische reggae
Sinéad O'Connor was vorige week even de Noordzee overgestoken om haar traditioneel getint materiaal van haar jongste cd live uit te voeren. Zondermeer interessant als deze Ierse zich stort op het traditionele werk uit haar eigen land. Vreemd genoeg verschenen van haar concerten nauwelijks recensies. Het Utrechts Nieuwsblad vormt een positieve uitzondering. Peter Bruyn bezocht het concert dat O'Connor donderdag 30 januari gaf in Vredenbrurg Utrecht. Hier enkele citaten:
...Jawel, halverwege het tweede nummer, het meer dan honderd jaar oude 'Paddy's Lament', gebeurt het: Sinéad krijgt de kriebel in haar keel. Ze breekt het lied af, hoest, drinkt een flinke slok water, geeft haar begeleidingsband een seintje en gaat doodleuk weer verder waar ze was blijven steken. En het publiek in Vredenburg mokt niet. Sterker nog, het publiek vindt het prachtig. De aanhang van Sinéad O'Connor is loyaal. Devoot loyaal bijna...
...Live in Vredenburg, waar ze vijftien jaar geleden ook haar allereerste Nederlandse concert gaf, ging de inmiddels zesendertigjarige Ierse donderdagavond nog een stapje verder. Wie de afgelopen jaren interviews met O'Connor las, kent haar fascinatie voor het Rastafari-geloof. In Utrecht voorzag haar zeskoppige band, inclusief accordeon, cello en tinwhistle, Ierse en Keltische traditionals doodleuk van een vet en hoekig reggae-arrangement waarbij zelfs een regelrechte 'dub' niet vergeten werd...
...de tweede helft van het concert bleek gevuld met het bekendere en oudere werk. Soms steriel en pretentieus, maar vaker sober en krachtig waarbij Cineacs karakteristieke stemgeluid volop tot ontplooiing kon komen. Van haar fysieke expressie, houterig als een karaoke-amateur, moet de Ierse het niet hebben. Alle dramatiek, en dat is nogal wat, zit in haar stem - tussen sensueel fluisterend en glashard...
...De uitvoeringen van 'Three Babies' en 'The Healing Room' zijn schitterend, waarna in de finale het hitje 'The Emperor's New Clothes' nog even een stamprock-uitvoering krijgt. In de toegift maakt Sinéad , solo met gitaar in 'This is to mother you' echter onweerlegbaar duidelijk dat alle opgeklopte excentriciteit gelukkig nog altijd ondergeschikt is aan haar muzikale klasse...