David Olney bij Naked Song in Gemert
-door Mirjam Adriaans-
Gisteravond, donderdag 18 november, was de derde Naked Songavond in café Alleman in Gemert. Allereerst vermeldde organisator Ad van Meurs dat dit het voorlaatste concert zou worden. Op 23 december zal nog een optreden plaatsvinden van Annie van de Berini's, maar dan valt het doek voor de Naked Songreeks. Dit is vooral te wijten aan de geringe publieke belangstelling; bij de eerste twee avonden waren te weinig betalende bezoekers om het geheel enigszins rendabel te krijgen. Ad van Meurs zei al dat het format niet goed genoeg was en dat er een andere oplossing gezocht moet worden. We zullen dit natuurlijk in de gaten houden.
Over naar het concert zelf. David Olney was in zeer sterke vorm gisteren. Hij heeft inmiddels een aardige reputatie opgebouwd, dus over de opkomst van publiek viel niet te klagen. Voor een man of zestig speelde Olney twee prachtige sets vol, die tezamen toch zeker een uur of twee duurden. Voor deze tour heeft hij begeleiding meegenomen in de persoon van Thomm Jutz, die nog een extra dimensie wist toe te voegen aan de toch al indrukwekkende nummers van Olney. De eerste set werd meteen rockend begonnen, met Jutz op electrische gitaar. Er werden vooral nummers gespeeld van The Wheel en Illegal Cargo, de meest recente cd's, maar natuurlijk was er ook tijd voor klassiekers, zoals 1917 en Deeper Well inmiddels wel genoemd mogen worden.
David Olney is ook een verhalenverteller. Hij introduceerde het nummer Robert Ford and Jesse James met het verhaal over het scheefhangende schilderij, dat door Jesse James rechtgehangen werd, waarna zijn maat Ford hem in de rug schoot. Moraal van dit verhaal: “Leave the goddamn picture alone”. Ook het ingetogen Illegal Cargo kreeg een mooie introductie. Olney vertelde dat hij dit eens gespeeld had voor Townes Van Zandt, later hoorde hij dat die het een keer gespeeld had bij een concert, maar zeker weten kon hij het niet, totdat iemand uit Ierland hem een cd gaf met het betreffende optreden. Daarna volgde 1917, op bijzonder indrukwekkende wijze vertolkt. Het is een van mijn favorieten, maar het lijkt wel of Olney er steeds meer in weet te leggen, zodat het steeds mooier wordt. Gelukkig werd de set daarna afgesloten met een liefdesliedje om even rust te brengen.
De tweede set begon met Deeper Well, met een rockend tintje. Het tussenstuk van dit nummer werd af en toe bijna rappend gedaan, met zo mogelijk nog bijtender stem dan we al kenden, opnieuw een hoogtepunt. In deze set deed Thomm Jutz bij enkele nummers ook achtergrondzang. Om vijf over twaalf vroeg Olney hoeveel tijd hij nog had. Van Meurs antwoordde: “It's up to you, as long as you play Vincent's Blues”. Daarop speelde hij nog een half uur, met uiteraard dat nummer, op electrische gitaar begeleid. Je vraagt je zo langzamerhand af of je nog wel meer van dit moois kunt hebben, het antwoord luidt enkel JA. Het publiek was zelfs doodstil toen David Olney aan het einde van You are here zonder begeleiding zong: “And from now on until forever/ Until forever comes and goes/ I know where I will find you/ In my heart you are here/ In my heart you are here”. Je kon een speld horen vallen. Als toegift werd nog Voices on the Water gespeeld, waarbij Thomm Jutz een mooie solo deed waarin de melodie van het nummer te horen was, bijna alsof het door de (akoestische) gitaar gezongen werd. Deze avond was meer dan geslaagd. Het was ruim half een geweest toen we weer huiswaarts gingen, stil van dit alles.