Optreden Inner Strength in Heerde
Afgelopen zondagmiddag, 31 oktober, speelde Inner Strength in Buitencentrum de Koerberg in Heerde. Marius Klein was erbij en stuurde spontaan onderstaande recensie op.
-door Marius Klein-Op een heerlijke zondagse herfstdag speelt Inner Strength in het bosrijke Heerde. Een plek waar goed toeven is. De klanken van Inner Strength komen mij al nader wanneer ik de zaal binnen kom. Voor mij de 3e keer dat ik ze hoor. De band is aanzienlijk beter geworden het afgelopen jaar. Het zit muzikaal steeds beter in elkaar. De bandleden raken steeds meer op elkaar ingespeeld. Met de nieuwe violiste Cora is de band duidelijk voller van geluid geworden.
De jongens van Inner Strength weten wat voor geluid ze willen maken. Een eigen geluidsman is dan ook echt nodig. Achter in de zaal klonken de instrumenten redelijk. De stemmen waren voor mij te veel op de achtergrond. Het lijkt of de band daarvoor kiest. De geluidsman had soms moeite om de balans te vinden. Er is een duidelijk verschil tussen de Amerikaanse en Europese manier van zang versterking. Wij Europeanen laten in de folkmuziek de zang gelijke tred houden met het geluid van de instrumenten waardoor de zang soms niet te volgen is. In de Amerikaanse stijl ligt de zang er veel meer bovenop. Dat miste ik vandaag bij Inner Strength. Ook bij mensen om mij heen valt het op. de dames zingen prachtig maar vallen soms in het niet bij de instrumenten. Jammer, daar mogen ze van mij nog wel wat aan doen.
Er klonken prachtige instrumentencombinaties: bouzouki, digeridoo en viool. Een genot om naar te luisteren. Wat kunnen die jongens musiceren. Wat een goede muzikale ideeën hebben ze. Dat verdient een pluim.
Naast me zit iemand die zich verschrikkelijk stoort aan de drums. Veel te hard. Ik moet hem daar gelijk in geven. Het drumstel is in de folkwereld niet een geëigend instrument. Men bedient zich meer van percussie. Gezien hun grote voorbeelden als Loreena McKennitt en Flairck zouden ze dat moeten weten. Ook ik vind dat het drumstel het lied of de tune soms compleet doodslaat. Jammer. De andere instrumenten worden door het geweld van Geert overstemd.
Wat Inner Strength siert is dat ze veel eigen composities spelen. En ze durven daar ook voor uit te komen. Er zijn stukken die oorstrelend zijn. Het publiek weet de muziek op zijn waarde te schatten en vindt het mooi. Dat is belangrijk. Er waren mensen die ervan genoten hadden. Anderen gingen eerder weg omdat het geluid te hard was in een kleine ruimte. Iedereen had zo zijn eigen mening.
De middag vloog voorbij op de Koerberg. En voor mij? Ik heb met vlagen genoten van de muziek van Inner Strength. Ik dank dat ze nog ver kunnen komen. Toch zullen ze als band keuzes moeten maken: presentatie, slagwerk, geluid. Dit kun je alleen doen door veel te oefenen en op te treden. Laten we hopen dat Inner Strength niet vervalt tot een halve popband die soms wat Folk-achtige muziek speelt. Aan de hoeveelheid instrumenten zal het niet liggen. Ze durven. Dat vind ik knap.