Van Morrison lijkt weer helemaal terug
Van Morrison gaf afgelopen donderdag een concert in de Elisabethzaal in Antwerpen. Peter Vantyghem constateert in dagblad De Standaard dat Van Morrison op 59-jarige leeftijd weer fris oogt. Hij stelde niet teleur en raasde door een set van zestien songs in 95 minuten, de ballads mooi afwisselend met swingende nummers.
Het gerucht gaat dat Van the Man op het verlanglijstje van Folkwoods stond. Dat ze zelfs onderhandeld hebben. Zou niet gek geweest zijn, hoewel... Van Morrison is nog steeds een lastige jongen. Vantyghem in zijn recensie: … Dan stapte hij abrupt het podium af, even bruut als hij erop gekomen was. Geen bissen. Lichten en muziek meteen aan. Het publiek morde even, maar nam hem dan zoals hij is. Niemand die aan Van Morrisons vreemde gewoonten nog iets wil veranderen….
Hier nog enkele citaten uit de recensie:
…De geest van Ray Charles bezielde het hele concert, dat stilistisch putte uit blues, soul en jazz. Van Morrison, in lichtgrijs pak en donkere hoed, stond tussen zijn zeven grijzende of kalende muzikanten, allen in donkergrijze pakken gekleed. Hij blies erg graag wat pittige saxofoonlijnen mee; improviseerde er vocaal op los, en leek nogal gelukkig om te kunnen zingen….
…In zijn huidige set zitten enkele ,,diepe'' songs die het publiek proberen omhoog te tillen, en daartussen gooit Morrison dan telkens luchtiger liedjes. In Antwerpen waren dat ,,Did ye get healed'', ,,Somerset'', ,,All Saints Day'', ,,Precious time'' en ,,Stop drinking''. Oefeningetjes in de swingmuziek uit de jaren vijftig, toen rock-'n-roll, jazz en gospel zo dicht bij elkaar lagen dat elke song niet anders dan volbloedig kon zijn.…
…Maar het was in de langere ballads dat Van Morrison het publiek zijn zegen gaf. Eerst al even in ,,Philosopher's stone'', waarin de drie blazers excelleerden en Van Morrison de eerste keer zijn typische grommende zang en poëtische recitatieven liet horen. Op zo'n moment lijkt hij als een soefi-wijze te zoeken naar iets diepers, iets hogers. Maar in Dylans ,,Just like a woman'', sereen en waardig gebracht, bereikte hij haast hetzelfde effect met veel eenvoudigere middelen…
…Voor de spirituele momenten ga je naar een Van Morrison-concert. Hij zong ,,Arklow'' broeierig en bluesy, heel intens, en liet de song overlopen in ,,You don't pull no punches''. Liet er nog ,,It's all in the game'' op volgen, en dan een niet onaardige, alweer naar de modale blues omgevormde versie van zijn evergreen ,,Gloria''….