The Music In My Head
bewijst bestaansrecht Afgelopen vrijdag en zaterdag speelde zich in Theater aan het Spui in Den Haag het festival The Music in My Head af. De kans bestaat dat het de laatste editie was. De organisatie loopt namelijk 45000 euro mis door het van overheidswege verplicht afhaken van de tabaksponsor. Organisator Louis Behre laat in de Haagse Courant weten zijn best te doen, maar ziet de toekomst van The Music In My Head door het verliezen van de hoofsponsor somber in. Nieuwe sponsors liggen niet voor het oprapen en de gemeente wil vooralsnog niet financieel bijspringen. Behre hoopt deze week een gesprek aan te gaan met de verantwoordelijke Haagse wethouder, Louise Engering. "Hopelijk is zij dit weekeinde zelf bij het festival in Theater aan het Spui geweest, want dan zou ze in principe al genoeg weten: The Music In My Head is een belangrijk muzikaal evenement voor Den Haag en zou niet mogen verdwijnen", schrijft Sandra Put in haar terugblik in de Haagsche Courant. Hier nog enkele citaten uit haar recensie:
…het Engelse Obi deed tijdens de tweede festivalavond ontzettend zijn best door vooral een gezellig sfeertje te creëren - kerstboomverlichting en drie nep-aquaria - maar het viertal wist toch niet te voorkomen dat het merendeel van de festivalgangers halverwege het optreden verhuisde naar de grote zaal waar Sarah Bettens een zeer professioneel optreden gaf. Hetzelfde gebeurde tijdens de eerste avond van The Music In My Head. Toen trokken de festivalgangers massaal naar PJ Harvey en kreeg zanger Jim White vooral zoveel aandacht voor zijn alternatieve country doordat men zich alvast zeker kwam stellen van een plaatsje…
… Obi wist toch nog een gedeelte van de festivalgangers te behouden. Dat verdiende deze Engelse formatie van zanger Damian Katkhuda. In het stevig muzikale programma van The Music In My Head was Obi een van de meest melodieuze groepen. De muziekstijl wisselde per nummer, ging van een typisch Brits geluid, naar folk en country, was vrolijk en soms melancholisch. Obi zorgde voor de intieme sfeer waar het bij The Music In My Head om draait…
…Nic Armstrong was eveneens een zeer aangename kennismaking. Vooral omdat de muziek en het stemgeluid van deze 24-jarige Engelsman zo verrassend waren. Compleet met een kapsel uit de jaren zestig leek Armstrong een reïncarnatie van een van The Beatles, of hij moet de kleinzoon van John Lennon zijn. Met akoestische gitaar, mondharmonica en begeleid door elektrische gitaar en tamboerijn nam Nic Armstrong het publiek mee terug in de tijd. Naar een typisch jaren zestig-geluid, compleet met schorre, schreeuwerige stem. Muziek die totaal uit de mode is, maar daardoor zeker niet minder klinkt….
…Ook de optredens tijdens de tweede avond van onder anderen de Nederlandse singer/songwriter Marike Jager - helaas werd haar zachte, sfeervolle concert verstoord door het enorme geluid dat Television in de zaal naast haar produceerde - Roger McGuinn en Dogs Die In Hot Cars bewezen dat The Music In My Head bestaansrecht heeft...