Megalomane emoties van pathetische Dulce Pontes De Portugese Dulce Pontes gaf afgelopen dagen een drietal concerten in onze contreien. Amsterdam, Brussel en Groningen. In het Vlaamse dagblad De Standaard lazen we een recensie van de hand van Peter Vantyghem. Het concert dat hij bezocht speelde zich af in een halfvol Koninklijk Circus in Brussel. We citeren graag uit zijn recensie
…Ze opende het concert vanachter de piano met een aanroeping van het water (,,Ondeia''), en hing dan het eerste deel grotendeels op aan muziek uit haar jongste cd, een samenwerking met Ennio Morricone. Het is geen goede cd, omdat de twee ,,partners in crime'' elkaars romantiek te zwaar versterken. Je mist de dosering die Pontes nodig heeft….
…Ook in Brussel klonk de zangeres, die begeleid werd door vijf muzikanten, te overladen (…) Het is wellicht een kwestie van smaak. Ik hou meer van de Dulce Pontes die zich, met haar muzikanten, aan het lied onderwerpt, om vanuit dat respect een perfect doorvoelde eenheid te zoeken. Nu leken de liederen te vaak aanleiding voor Dulce Pontes om persoonlijke eer te halen. Steeds weer die galmende vocalises, die exuberante emoties. Dan vervoert ze niet, maar overbluft ze…
… een groot deel van de fans ging moeiteloos mee in de megalomane emoties die Dulce Pontes liet zinderen….