-door Mirjam Adriaans, foto's Ronald Rietman-
Vanmiddag was het Folkcafé in Paradox het decor voor een muzikale storm. Frank London's Klezmer Brass Allstars bleken te beschikken over een enorme dosis energie.
De Allstars bestonden vandaag uit Merlin Shepherd (klarinet), Susan Watts (trompet en zang), Curtis Hasselbring (trombone), Aaron Alexander (drums), Ron Caswell (tuba) en natuurlijk Frank London, die trompet en althoorn speelde. Er waren ook twee gastmuzikanten: Marcel Salomon van de Marinekapel op klarinet en Jaap Mulder van de Nederlandse klezmerband Di Gojim op sax.
Er werden twee sets gespeeld voor een behoorlijk gevulde zaal. Frank London begon het optreden met de aankondiging "we'll talk later, let's play some music". Dat was letterlijk wat er gebeurde. Een klein uur lang speelden ze in een fors tempo door. Enkel instrumentalen, met veel tempowisselingen en naadloze overgangen van het ene stuk in het andere. London stond zijn band tijdens het spelen te dirigeren. Met hand- en armbewegingen gaf hij elke muzikant aanwijzingen over hoe hard of zacht en in welk tempo er gespeeld moest worden. De gastmusici werden hier en daar toegesproken over wat precies de bedoeling was, ik zag vooral Marcel Salomon af en toe stoppen met spelen om te luisteren hoe hij verder moest. Ondertussen vond hij dan ook nog de tijd om zelf te spelen en te wisselen tussen zijn trompet en de althoorn. O ja, ook het publiek werd nu en dan gevraagd om mee te klappen. Titels van nummers werden niet gemeld, maar het was een prachtig schouwspel en ondanks dat het af en toe wel hard klonk ook de moeite waard om te beluisteren. Na deze eerste set waren zelfs de toeschouwers wel toe aan een pauze.
In het tweede deel werden ook wat nummers gezongen door Susan Watts. Een daarvan, aangekondigd als een oud Joods vredeslied, was een mooie combinatie van de expressieve zangeres met de introverte zang van Marcel Salomon. Ook was er nu wat ruimte voor enige melancholie in een ingetogen instrumentaaltje ("now it's time for something depressing"). Jaap Mulder en Marcel Salomon kregen allebei een solo toebedeeld in een stuk en toen was het alweer tijd om afscheid te nemen. De aanwezigen waren zeer enthousiast, dus een toegift kon niet uitblijven. Die was instrumentaal en onversterkt. Op dat moment bleek dat deze band heel wel zonder de technische snufjes van deze tijd kan. Al spelend verlieten ze tenslotte de zaal, om naar de kleedkamer te vertrekken. Er was alweer een uur voorbij voor we er erg in hadden. Het was het laatste optreden van de tour, misschien gaf het idee dat ze weer naar huis zouden gaan de muzikanten extra energie. Hoe dan ook, wij hebben genoten...
