-door Sjak Janssen, foto's Martijn Lieffers-
Veel mensen ontspannen zich door in het weekend voor de televisie weg te zakken. Voor anderen is een concertbezoek de ideale verstrooiing. Oké, de Leenhoef in Knegsel is geen Ahoy, maar eerlijk is eerlijk: de zaal zat zaterdagavond tijdens de presentatie van de cd Laagstraat 443, de vijfde plaat van de plaatselijke slagerszoon JW Roy, propvol. En wat te horen en zien was, deed het hart sneller kloppen.
"Vaak wordt me gevraagd waarom ik ineens in het Brabant zing?" vroeg Eric van Dysseldonk zich hardop af die het voorprogramma voor zijn rekening nam. Zijn antwoord was panklaar. "Als je de 33 1/3 (o.a. een verwijzing naar zijn eerste soloplaat) gepasseerd bent, ga je beseffen dat je wortels niet in Liverpool maar in Veldhoven liggen."
Eric van Dijsseldonk
Muzikaal deed de muzikale veelvraat nauwelijks onder voor zijn idolen. Zijn liedjes staan met twee poten in deze tijd maar klinken alsof de jaren zestig en zeventig nooit helemaal weg zijn geweest. De prachtige George Harrison stem liet het publiek in stilte wegzweven. Wegzweven over de Kempen met lichtstad Eindhoven in het vizier. Want Dysseldonk creëerde een podium op de bühne met een onsterfelijke tijdgeest over het leven. Een leven dat staat als een huis en doet uitzien naar de nieuwe plaat.
Onderkleren
Na een korte pauze verscheen spreekstalmeester Kees (Monkeyman) Spruit op de planken en las voor uit eigen werk. Want als extra cadeau is er aan cd Laagstraat 443 een bundel met korte verhalen toegevoegd. Penningmeester van de parochie heet deze beschrijving van het leven van Jan-Willem.
"Hij was van het trouwe type. Als hij met iemand ging was er geen ander. Maar zijn liefdes wisselden in de loop van de tijd en zo ontdekte hij andere dorpen, andere weggetjes, andere paadjes en andere geheime plekjes waar niemand je kon zien."
Deze laatste woorden van hoofdstuk 1 stierven in stilte net voordat JW Roy zijn nieuwe liedjes lanceerde. Zijn nummers sleepten je mee en gaan vaak over alledaagse beslommeringen. Nog steeds zijn de songs in een Americana jasje gestoken maar nu dragen ze duidelijke Brabantse onderkleren. Maar wel kleren die in het hele land herkenbaar en verstaanbaar zijn. En binnen het akoestische kader van gitaar, bas, accordeon, toetsen en drums, viel vooral de schoonheid op van de meeslepende melodieën. Door zijn doorleefde stem en zijn spontane aankondiging van de nummers, bleef het lang stil in de zaal. Verwonderlijk en terecht. Geen geïrriteerd gezwets op de achtergrond, geen eindeloos geleuter. Alleen zo af en toe een bierglas dat een andere houding aannam. En altijd veel prachtsongs. Terecht smeekte het publiek nadat alle nummers van prachtplaat Laagstraat 443 rustig van het podium afgewaaid zijn, om toegiften.
Wè nie is
Wanneer het laatste applaus wegsmelt, belooft Jan-Willem meer Brabantse liedjes te gaan schrijven. Een belofte die succes gaat opleveren, kan bijna niet anders. Deze voorbode van de theatertoer die er in het najaar aan zit te komen, was daar een levend bewijs van. Want wè nie is, komt ooit vanzelf.
JW Roy