Op het festival Domino in de Ancienne Belgique in Brussel zag Willem
Jongeneelen het afsluitend concert van Joanna Newsom op 18 april. Hij
schrijft op de website van muziekkrant Oor over de niet alledaagse
klanken die zij met haar band produceert voor een volle en muisstille
grote zaal. Zij oogst succes, en dat is opvallend, aldus Jongeneelen,
voor een artieste die zoveel risico neemt en zo buiten de geijkte
poppaden wandelt.
Enkele citaten:
...In de AB klinkt het dankzij de veel kleinere setting en de passie van Newsom zelf allemaal net iets ieler, naakter, breekbaarder en intenser. Ook omdat dat virtuoze spel op die harp iets sprookjesachtigs blijft houden, de complexe composities en de theatrale, aan klassiek grenzende kracht die haar folk vol cryptische poëzie ademt ten spijt. Een modern soort folkmuziek is het, en dan ook nog eens van de meest ingewikkelde, moeilijk te doorgronden soort. Over donkere tijden vooral, en de verdronken stad van de Kelten...
...Het merendeel van haar lange teksten (zeg maar gerust dat ze in iedere song van 15 minuten een korte roman voordraagt) brengt ze zacht en zuiver. Het geluid dat ze voortbrengt klinkt dan als een soort kruising van Kate Bush, Björk en Antony (van The Johnsons). Wanneer ze opgewonden raakt en haar stem de hemel invliegt, kun je het ook een minder gemakkelijk te pruimen soort kirren noemen. Ach, Newsom is een volstrekt uniek en eigenzinnig talent...
...Helaas weet ze van geen ophouden, waardoor de spanningsboog inzakverschijnselen begint te vertonen. ‘Mooi, maar op een gegeven moment hoor je het verschil met de vorige songs niet meer', is dan ook een veel gehoorde opmerking bij het verlaten van de zaal...
De volledige tekst is terug te lezen op www.oor.nl.