Wat is dat toch met die Belgen en folk? Het lijkt wel of ze zo een blik kunnen opentrekken en voilà, weer een jong talent dat op een festival de pan uit swingt. Dit keer was het Peut-Etre Demain, een vriendenclubje dat voor het eerst in Nederland speelde. Twee violen, accordeon, elektrische gitaar en drums zorgden voor de spetterende afsluiting van Fèrs Folk Festival in Raamsdonksveer.
"He, leuk dat julie er ook weer zijn" is een veelgehoorde opmerking op Fèrs Folk. Niet alleen door mensen in het publiek die elkaar herkennen, maar ook de organisatie blijkt een goed geheugen voor gezichten te hebben. De Belgische muzikale familie De Meester heeft een flinke inbreng op de zaterdagavond, met vader Guido in Ashels (waarin ook neef Wilfried De Schepper de cello hanteert) en zonen Pieter en Jonas De Meester in AedO. Hun moeder Els Hutsebaut kijkt trots toe, en pikt graag eens een dansje mee. Zij organiseert al enkele jaren Boombal Op School, een initiatief waar wij in Nederland slechts van kunnen dromen. Imiddels heeft dit dagproject daar al een 50-tal scholen bereikt.
Een delegatie van AedO begeleidt de dansinstructie, die al heel wat belooft voor het optreden later, waarna Ashels het warme zaaltje nog verder op temperatuur brengt met heerlijk melodieuze akoestische folk, met af en toe een fijne ritmische verrassing. Ze spelen verschillende stukken van de jongste cd Mirage, maar ook ouder werk. De groep bestaat 20 jaar, dat werd een paar maanden terug al gevierd met optredens waarbij ook de heren van AedO meespeelden, en die samenwerking kreeg nu een lekker dansbaar vervolg.
In het tweede concert van de avond brengt AedO de dansers eenvoudig aan de kook, de jongens spelen een stevig rockende set, tot er zelfs mensen gaan headbangen.
Deze jongens bewijzen dat je folk een heel eigentijds karakter kan geven, bijvoorbeeld met een lekker scheurende sax. Eigenlijk is het na afloop nog veel te gezellig om al naar onze slaapplek te gaan, maar de vermoeidheid slaat toe. Later hoor ik dat het nog laat is geworden, mensen zijn toch weer aan het dansen geslagen (de cd-speler deed goede diensten) tot de organisatie de lichten uitdoet en vertelt dat het zo wel mooi is geweest.
Op zondag is Spoor een buitenbeentje, de muziek is meer geworteld in old time country en bluegrass, terwijl de overige bands het meer in de West-Europese danstraditie zoeken. Toch overtuigt de groep rond Izak Boom en Janos Koolen met boeiend spel, pakkende teksten en met name de vaardigheden van percussionist Arthur Bont op cajón en vaas oogsten bewondering. Liedjes over wielrennen, een gehaktstaaf, de gevaren uit het alledaagse leven en een oud nummer, De Echte Man (Die Vist), komen voorbij. Dit laatste is een van de stukken die komende tijd opgenomen worden voor een full-cd. Het nu zo'n twee jaar bestaande gezelschap is goed op elkaar ingespeeld en voor een snarenliefhebber als ik is het genieten van het mooie vlechtwerk van gitaar, banjo en mandoline.
Een goede zet van de organisatie is om de balinstructie op zondag pas na het optreden van Spoor te doen, in plaats van daarvoor, zodat het geleerde meteen in de praktijk kan worden gebracht bij Liguster. Van deze formatie zag ik het allereerste optreden, anderhalf jaar geleden bij het BoschBal, en het idee achter deze groep met ervaren muzikanten was goed. Door kruisbestuiving zou de som der delen meer moeten worden dan het geheel. De fijne lichtvoetigheid van toen mis ik nu, hoor ik gelatenheid in het spel? Ik hoorde al geruchten dat dit een afscheid is en inderdaad, als ik vraag hoe het verder gaat lijkt het erop dat dit het allerlaatste optreden was van Liguster. Tsja, soms werkt een idee gewoon niet.
Het Fèrs Folk Festival lijkt als een nachtkaars uit te gaan. Veel publiek houdt het bij of net na Liguster al voor gezien. Heel jammer, want zij hebben Peut-Etre Demain gemist. Een jonge enthousiaste groep vrienden, leeftijd gemiddeld 18. Begin dit jaar luidde een uitspraak van de leden in het Vlaamse folkblad Goe Vollek!: "Als het publiek het maar fijn vindt en wij ons amuseren". Of de band zich geamuseerd heeft weet ik niet, maar het publiek vond het zeker fijn. De beide violistes geven soms een country-gevoel, dan weer Keltisch of een vleug Oost-Europees. De accordeoniste geeft de muziek gelijk baslijnen mee.
De bandnaam is ontleend aan een van hun eigen nummers, dat uiteraard voorbij komt. Bijzonder is dat het gezongen wordt (net als verschillende andere stukken in hun repertoire), met een lieftalligheid die je volgens mij alleen bij onze zuiderburen vindt. Maar de groep is niet alleen lief, er zit ook pit in. Er worden flink wat eisen gesteld aan de conditie van de dansers, die er vaak een behoorlijk tempo in mogen zetten. Als de twee jongens op elektrische gitaar en drums meedoen rockt het namelijk lekker stevig. Af en toe maken ze plaats voor enkel de dames, die romantisch intiem en soms zelfs heerlijk subtiel spelen. Beide violistes hebben ook nog wat vocale verrassingen in petto. Wie kent nog die jaren '70 discokreet 'Everybody dance now!'? En we horen een versie van Hit The Road Jack die engelachtig maar ondeugend klinkt. De presentatie zit goed in elkaar, er wordt een wedstrijdje georganiseerd wie dit het hardst kan zingen, de Belgische dames of het Nederlandse publiek. We doen natuurlijk ons uiterste best, maar we zijn niet met velen meer, en zij hebben microfoons... Heel vriendelijk gunnen ze ons een gelijkspel. Helaas vertelt accordeoniste Frauke Bogaert me na afloop dat er niet echt concrete plannen zijn om een cd op te nemen, ze willen graag eerst nog wat meer nummers maken, dingen uitproberen. Dat begrijp ik, er zijn genoeg bandjes die veel te snel een studio induiken, maar wat zijn ze nu al schattig en wat straalt er een plezier vanaf! Hun bandnaam houdt een belofte in voor morgen, die ze vandaag al ruimschoots waarmaken.
En zo komt er weer een eind aan een gezellig Brabants festival, bestuursvoorzitter Johan Beerens is tevreden, de opkomst was dit jaar beter dan vorig jaar, en wat ze verdienen investeren ze in het volgend jaar. En dan zijn er opnieuw de gastvrije vrijwilligers, de gemoedelijke sfeer, en ongetwijfeld weer mooie muziek. Eigenlijk is die uitspraak van Peut-Etre Demain op het lijf geschreven van de organisatie van Fèrs Folk Festival. "Als het publiek het maar fijn vindt en wij ons amuseren."
