-door Assie Aukes-
Organisator Freek Nijland kan met een tevreden gevoel terugkijken op een geslaagd showfestival in Stania State te Oentsjerk. Verschillende acts speelden zich duchtig in de kijker en de bezoeker, die een stem op hun favoriete artiest kon uitbrengen, werd het moeilijk gemaakt.
De grote zaal van Stania State was al goed gevuld toen Reizger daar om half twee aftrapte. Deze Friese groep gaf vorig jaar met hun debuut-cd Blaue greide al een prima visitekaartje af. Live bleek de groep onlangs uitgebreid te zijn met een bassist, zodat Eric van der Wal zich vooral kon concentreren op de mandoline. Reizger speelde vooral nieuw werk, waarvan Turfstekkersdream een mooi voorbeeld is, eigen werk in een min of meer traditioneel jasje. Bassist Jonathan Koning had wat mij betreft wel wat steviger in de eindmix gezet kunnen worden, maar verder was het geluid goed. Reizger is zondermeer een aanwinst in de Friese folkwereld, maar mist nog wat routine die eigenlijk alleen door veel spelen kan worden opgedaan. Dus, boeken die band!
Uncommon Connection begon ooit als een gelegenheidsband maar de leden kregen de smaak te pakken en spelen nog steeds regelmatig samen. De samenzang van de band is de grootste troef. Het repertoire is zeer divers, van Americana via songwriters naar de folk. Voor mij mist Uncommon Connection een eigen koers en blijft net iets teveel een covergroep. Blijft staan dat er prachtig gezongen werd.
In de partytent buiten trad Egbertien van Langeveld op. Deze zangeres werpt zich al vele jaren op de Ierse muziek, meestal in groepsverband. Maar in een groep komt Egbertien vaak niet helemaal tot haar recht. In Oentsjerk deed ze het in haar eentje. Op haar gemak begeleidde zij met eenvoudig gitaarspel haar liedjes. En eindelijk kwam die mooie stem van haar volledig tot zijn recht. Een leuk optreden.
Van VENcE had ik al heel wat goede berichten gehoord en ik was dan ook zeer benieuwd naar hun optreden. Drumster Lielian Tan was thuis gebleven, maar dat deed niks af aan de kwaliteit van de band. Bezwerende klanken vergezelden de prachtige stem van Jos de Vries die associaties opriep met uiteenlopende artiesten als Eddie Vedder en Nick Drake. De muzikale begeleiding verslapte geen moment en bleef spannend tot het eind. Opmerkelijk want de band had al een jaar niet samengespeeld! Persoonlijk vond ik dit het meest verrassende optreden van de dag.
Dat VENcE deze dag een belangrijke spil in de programmatie was, deed blijken uit het feit dat verschillende leden in andere acts opdoken. Zo bespeelde accordeoniste Laura Iwema even later net zo vrolijk de viool in HoppaH!. Deze energieke band brengt een, misschien niet altijd even originele maar wel erg aanstekelijke mix van ska, klezmer en punk. Bijzonder is het feit dat de groep zich bedient van Nederlandstalige teksten. Helaas was daar, ondanks de eigen geluidsman, weinig van te verstaan. De net uitgekomen cd zal in dit geval uitsluitsel moeten bieden.
VENcE-cellist Sebastiaan Wiering stond in de kleine zaal aan de zijde van singer-songwriter Roos Galjaard. Ik was al eens heel enthousiast over een cd van haar band Gather Roses, maar ik had haar nog niet solo aan het werk gezien. Roos Galjaard speelde verschillende nummers van haar album I am water. Haar prachtige stem en de donkere cello-klanken gaven de nummers een intensiviteit die je niet alle dagen tegenkomt.
Ondertussen bracht het Friese duo Dets Laif in de partytent op theatrale wijze een keur van Nederlandstalige volksliedjes, die vooral in de jaren '70 populair werden door groepen als Fungus, Voorheen Turf en Folkcorn. Wie zong in die tijd niet nummers als Warme Garnars en De garrenkwak. Het was leuk om deze liedjes weer eens te horen en het meezinggehalte was in ieder geval bij jong en oud hoog.
Sido Martens was afgelopen winter ook al eens op Stania State geweest, maar kwam niet verder dan de parkeerplaats om daar Held in A op te nemen in zijn concertcamper voor zijn laatste album Wankelmoed. Gelukkig mocht hij deze keer binnen komen, want het blijft een belevenis om Sido Martens live bezig te zien. Sido is een goede gitarist, maar zijn gitaarspel staat altijd in teken van het liedje. Serieuze teksten worden afgewisseld met relativerende commentaren. Een mooi concert.
Linde Nijland, gezegend met een van de mooiste stemmen uit de Nederlandse folk, had, naast vaste snarenman Bert Ridderbos, ook violist Joost van Es meegebracht. Ze bracht vol overgave nummers van haar nieuwe album die zeer binnenkort verwacht wordt. Een van de opvallende nummers was Ocean Gypsy, een cover van de Britse symfonische rockgroep Renaissance, groot in de jaren '70. Muzikaal leek Linde met o.a. een gospelachtige cover van de Amerikaanse singer-songwriter Si Kahn, enigszins op te schuiven richting Amerikaanse folk en country. De aanwezigheid van Van Es zal daar ongetwijfeld debet aan zijn. In ieder geval prikkelde dit concert dusdanig om vol belangstelling de komst van het nieuwe album af te wachten.
Na het optreden van Linde Nijland hield ik het voor gezien. De laatste vier acts, waaronder de Amazing Stroopwafels en The Bluegrass Boogiemen heb ik aan me voorbij laten gaan. Het stembriefje heb ik niet ingevuld. Het was mooi zo! Nog een pluim voor de geluidsmannen. Het geluid op beide podia was dik in orde.