Freek Nijland en de zijnen kunnen terugkijken op een artistiek geslaagd eerste festival. Of een tweede editie mogelijk is, zal blijken wanneer het financiële gedeelte is afgewerkt, want laten we eerlijk zijn, er waren te weinig bezoekers. Zo'n 350 toegangsbewijzen werden er verkocht en dat is nu eenmaal te weinig om zo'n onderneming rendabel te krijgen. Waar waren ze gisteren, al die Tsjoch-leden en - bezoekers die elk jaar in grote getale het Tsjoch-festival bezoeken? Ik zag maar enkelen.
Het festival begon vroeg, te vroeg voor mij. Halverwege de set van de Amerikaanse Bowmans kwam ik binnen. Leuk duo, deze tweelingzusjes Sarah en Claire Bowman. Goede stemmen alle twee, die ze om de beurt maar ook gezamenlijk lieten ‘scheuren'. Instrumentaal vond ik Sarah Bowman wat zwakker maar gelukkig zaten tussen de eigen geschreven nummers enkele mooie. Het optreden van The Bowmans tekende wel de sfeer van het festival. Aandacht voor de kleine acts, voor de ‘kleine' liedjes was er de hele dag volop. De nog totaal onbekende Bowmans traden eerder dit seizoen op voor een klein publiek in Stania State, maar iedereen was zo onder de indruk van hun performance dat een optreden op het festival gerechtvaardigd was. Gezien de snelheid waarmee hun cd verkocht, hebben The Bowmans er weer een flink aantal fans bij.
NO Blues is de laatste tijd succesvol. Het tweede album Ya Dunya werd goed ontvangen en verkoopt zeer behoorlijk.. Ik heb NO Blues in korte tijd verschillende keren bezig gezien en de groep rond ‘Watchman' Ad van Meurs kenmerkt zich momenteel door ontspannenheid en spelplezier. Vocaal vond ik bassist Anne-Maarten van Heuvelen wat minder op dreef, maar dit euvel werd verholpen door de immer charmante zang van Ankie Keultjes. De groep speelde een staalkaart uit het repertoire van hun twee cd's en hun unieke arabicana sloeg aan in Oentsjerk. De eerste staande ovatie viel NO Blues dan ook ten deel.
Een groep die ook al eerder op het podium van Folk in de Wâlden stond, was de Vlaamse groep Ambrozijn. Het toonaangevende Britse muziekmagazine FRoots omschreef de groep ooit als ‘de beste Europese live-band'. Met humor, instrumentale virtuositeit en knap arrangeerwerk onderstreepte Ambrozijn deze stelling met kracht. Ogenschijnlijk zonder moeite werkte het trio zich door de set, op sommige momenten ter zijde gestaan door zangeres Vera Coomans, die verder genietend de kapriolen van het drietal zat te aanschouwen. Zij zong ondermeer met gitarist Tom Theuns een mooie versie van Waltzing for dreamers, geschreven door Richard Thompson. Tom Theuns is trouwens als zanger de laatste jaren erg gegroeid. Was z'n zang de laatste keer dat ik de groep zag (Folkwoods '05) nog aarzelend, nu trok hij krachtig door in nummers als Krakalin.
Samen met Vera Coomans trad hij ook 's middags op in de wat intiemere Tuinzaal, de plek waar de reguliere concerten plaatsvinden. Ook daar zag ik een zeer ontspannen duo staan. Ik ken Vera Coomans als een goede zangeres, maar die op het podium nogal gespannen overkomt. Nu was daar absoluut geen sprake van. Vera's muziek kent qua sfeer verwantschap met die van Marianne Faithfull en het was dan ook niet verwonderlijk dat ze een nummer deed die ook Faithfull op haar repertoire heeft staan. Hoogtepunt was de vertolking van een nummer van Bonnie ‘Prince' Billy. Een concert van Vera Coomans is voor de gemiddelde festivalbezoeker nogal zware kost en het feit dat halverwege de set Fungus begon te spelen, deed helaas nogal wat publiek weglekken. Jammer, want Vera heeft een goede neus voor fijne, bluesy liederen. Ook Tom Theuns verdiende alle lof voor zijn oorstrelende gitaarspel.
Ygdrassil gaf natuurlijk niet het beste concert uit haar bestaan, maar het was ontegenzeggelijk wel het meest beladen. Ga er maar aanstaan, na vijftien jaar stopt de groep ‘voorlopig', maar niemand weet hoe lang voorlopig kan zijn. Dat de groep stopt is jammer, want Annemarieke Coenders en Linde Nijland hebben onbetwist samen de mooiste folk-stemmen van Nederland. De a-capella gezongen liederen bewezen dit maar weer eens ten overvloede. Elke keer wanneer ik Cruel Sister in hun uitvoering hoor, krijg ik kippenvel. Dat heeft Pentangle me in al die jaren nog nooit bezorgd. Freek Nijland werd door dochter Linde de tent in gevraagd en dat leverde een mooi moment op toen Annemarieke Coenders zei dat ze speciaal voor hem, hun steun en toeverlaat in de afgelopen vijftien jaar, het meest ‘trieste' liedje uit hun repertoire gingen spelen. Ook de melancholie van One morning in the springtime paste precies in de gedragen sfeer van dit afscheidsconcert.
Fungus heeft zijn afscheidsconcert al lang achter de rug en speciaal voor dit festival kwam deze legendarische Nederlandse folk-rockgroep nog eenmaal bij elkaar. De rock is in de loop der jaren uit de muziek verdwenen. Drummer Louis Debij had zijn drumkit thuis gelaten en leefde zich uit op allerlei trommeltjes en bekkens. Wat een inventieve percussionist is die man toch. Niet voor niets was hij in de jaren '60 en '70 de meest gevraagde studiodrummer van ons land.
Misschien was de aanwezigheid van bassiste Marjolein Meiers (bekend van de Berini's) er debet aan, maar er heerste een opgewekte sfeer op het podium. Niet dat alles vlekkeloos ging, er werden nogal wat fouten gemaakt (een keer repeteren kan eigenlijk niet genoeg zijn), maar toch kwamen deze oudgedienden er mee weg. Wat gebleven is, is de stem van Fred Piek. Die zingt ogenschijnlijk nog nets zo gemakkelijk als in de hoogtijdagen van weleer. Het was goed om Fungus weer eens aan het werk te horen.
Hoewel The Strawbs als akoestische band werd aangekondigd, bleek dit in de praktijk nogal mee te vallen. Bassist Chas Cronk toverde via zijn pedalen hele orkestraties uit z'n doosje en zo leek het van tijd tot tijd dat de voltallige Strawbs van weleer aan het werk was. Zanger Dave Cousins was redelijk bij stem gebleven, maar moest het vocaal toch afleggen tegen gitarist Dave Lambert die in een aantal songs behoorlijk imponeerde.
Verwacht bij The Strawbs geen nieuw werk, maar een overzicht van de mooiste songs uit hun glorietijd die in de beginjaren '70 lag. Zo kwam het verrukkelijke tweeluik Tears and Pavan van het succesvolle album ‘Bursting at the Seams' uit 1972 voorbij en de al even prachtige titelnummers van de albums ‘From the witchwood' uit 1971, New World van het, vooral in Amerika succesvolle ‘Grave New World' uit 1972 en Hero and Heroine uit 1974. Op dat album deden bassist Chas Cronk voor het eerst mee. Dave Lambert kwam in 1973 bij de band tijdens de opnamen van ‘Bursting at the seams'. Hij had Dave Cousins al terzijde gestaan op diens solo-album ‘Two weeks last summer' uit 1972. De liederen werden door sommige hondstrouwe fans woordelijk meegezongen, zodat de sfeer van het concert niet kapot kon. The Strawbs deden echter niet wat Fungus wel deed: hun grootste hit (In het geval van Fungus Kaap'ren varen) tweemaal spelen. In 1973 hadden de mannen van The Strawbs hun grootste hit in Nederland met Part of the Union. Helaas was dit vakbondsliedje niet geschreven en gezongen door Dave Cousins, dus werd het niet gespeeld. Oentsjerk moest het doen met Lay down, het eerste en betere, maar minder succesvolle, hitje van de band.
Als folkfestival heeft Folk in de Wâlden zijn naam gevestigd met een kwalitatief uitstekende eerste editie met de nadruk op ‘kleine' lied dat in al zijn facetten te beluisteren was. Folkliefhebbers mogen hopen dat dit een blijvertje wordt. Aan Freek Nijland en zijn medewerkers zal het vast niet liggen.
Meer foto's staan hier.