Brosella beleefde het afgelopen weekend haar 31ste editie. Ik was er voor het eerst. "Je moet je eigenlijk schamen', sprak Henri Vandenberghe, artistiek directeur van het festival, vermanend. Misschien heeft hij gelijk want Brosella kende naast de geweldige entourage van het Groentheater in het Ossegem park aan de voet van het Atomium, dit maal prachtig festivalweer, een uitstekend affiche, een talrijk en enthousiast publiek en een prima sfeer.
Qua indeling was het festivalterrein iets veranderd. Stond eerder het clubpodium pal tussen de kraampjes en eet- en drinktentjes, voor het welzijn van de artiesten en het luistergenot van het publiek was dit podium op loopafstand verplaatst naar de rand van het park. Een uitstekende keuze voor artiest en publiek.
Het begon rustig in de namiddag. De Belgische groep Griff beet de spits af op het clubpodium. Voor dit zestal, met daarin gekende artiesten als Rémi Decker en Maarten Decombel, was dit podium al te klein, zeker toen gast Filippo Gambetta, zoon van de bekende Italiaanse gitarist Beppe Gambetta, ook nog kwam aanschuiven. Veel instrumentaal werk met een hoofdrol voor de doedelzakken, maar Griff wist zich ook vocaal te onderscheiden door het zangwerk van piper Raphaël Cock. De diatonische accordeon van Gambetta kwam door het instrumentale geweld te weinig tot z'n recht om te spreken van een opzienbarend gastoptreden.
Riccardo Tesi en zijn Banditaliana trad als eerste aan op het hoofdpodium. Altijd moeilijk om als eerste act het hoofdpodium te openen, zeker met zo'n relaxed en zonnig weertje als zaterdagmiddag in Brussel. Opvallend was het hechte samenspel, het feit dat deze groep al geruime tijd in dezelfde samenstelling speelt, is daar zeker debet aan. Een groots podiumdier is Tesi nog altijd niet, zijn aankondigingen komen nog immer met horten en stoten uit z'n mond, maar beroert hij de knoppen van zijn trekharmonica's, dan ontstaat er magie en verandert hij in de virtuoos die we zo graag beluisteren. Blikvanger van de band is saxofonist Claudio Carboni die de meest fantastische klanken uit z'n instrument wist te halen.
De Vlaamse groep Ishtar wist mij niet te raken met haar mix van authentieke liefdesliederen. De begeleidingsgroep kwam bekwaam maar statisch over en de drie zangeressen wisten, ondanks de mooie samenzang, op gene wijze contact met het publiek te maken. Waar de liedjes overgaan, werden we niet gewaar. Dat was jammer, want er zat een aantal mooie tussen.
Ook op Brosella staat de tijd niet stil. Helden van vroeger zijn tegenwoordig naar het clubpodium verbannen. Gelukkig was er voor het optreden van Dick Gaughan en Allan Taylor nog steeds veel publiek en veel enthousiasme. Terecht want dit illustere tweetal gaf een prima concert met o.a. werk van legendarische voorgangers als Phil Ochs en Alex Campbell. Gelukkig putte Gaughan ook uit zijn eigen werk met mooie versies van Outlaws and Dreamers en Geronimo's Cadillac. Allan Taylor schreef in zijn lange carrière een behoorlijk aantal onsterfelijke nummers en op Brosella kwamen The traveller en It's good to see you langs. Hilarisch was het moment dat Taylor moest bekennen dat Gaughan een betere versie van zijn lied Land of the North Wind had opgenomen. Een gezamenlijke versie van dit nummer (o.a. te vinden op het uitstekende Gaughan-album Sail on uit 1996) was ons deel. Vanaf mijn plek voor het podium was het geluid zeer matig, veel bas in de gitaren en de stem van Dick Gaughan, maar tijdens de terechte toegift luisterde ik vanaf de zijkant en daar bleek het geluid tot mijn grote verbazing een stuk beter te zijn...
Op het hoofdpodium waren toen al de mannen van Gaiteiros de Lisboa begonnen aan wat zou uitdraaien op de verrassing van de dag. Mocht je bij deze Portugese groep een overdaad van doedelzakken verwachten (iets wat de groepsnaam min of meer impliceert), dan valt dat reuze mee (of tegen, natuurlijk). De blikvangers waren de grote trommels en de imposante samenzang van de heren. Gaiteiros de Lisboa put uit de Portugese volksmuziektradities en bewijst dat er in Portugal veel meer is dan alleen de fado.
Bellowhead speelde live veel harder dan het debuut-album Burlesque doet vermoeden, maar dit was voor een groot deel te wijten aan het overdadige volume dat hun eigen geluidsman wist te creëren. Niet dat het geluid daardoor tiptop was, de violen klonken erg scherp en de bastonen van drums en tuba dreunden wel erg door.
Los daarvan kun je stellen dat Bellowhead verder borduurt op het tapijt dat ooit door Brass Monkey is geweven. Zanger Jon Boden zingt theatraler dan ik van hem gewend ben en hij bespeelt (helaas) minder de viool. Rotsen in de branding van het Bellowhead-geluid zijn de snaren van Benji Kirkpatrick en de trekharmonica van John Spiers. Samen met het stemgeluid van Boden geeft het de groep een door en door Engels karakter. Bekende traditionele nummers als Rigs of the time, Jordan en London town kregen een rigoureuze brass-bewerking en dat werkte zeer aanstekelijk bij het enthousiaste publiek. Een overtuigende kennismaking met deze folk-bigband.
Brosella kan wat betreft de folkdag terugkijken op een uitstekende 31ste editie. Volgend jaar zal ik zeker proberen er weer bij te zijn.