Sido Martens, zanger/gitarist. Vroeger ondermeer in Fungus. Nu alweer enkele jaren werkend aan een indrukwekkend eigen oeuvre. Zijn nieuwste album Brak Hart is bijna klaar.
Sido Martens
Frederique Spigt meeslepend en onvoorspelbaar
Altijd gemeend dat Frederique Spigt zo'n beetje de vrouwelijke Herman Brood
wil uithangen, behalve dan dat Brood natuurlijk super hetero was.
Spigt's imago leunt toch ook wel op drank en (minder weliswaar) drugs. Zo'n
beetje een lesbische Pietje Bel die met gruizige stem het Rotterdamse
havenlawaai tracht te overschreeuwen. Leren jack, zwart (geverfd?) haar nog
net niet als vetkuif achterovergekamd en innemen als een bootwerker.
Nou ja, hoeveel vooroordeel past er in een regel.
Afgelopen zomer zag en hoorde ik Spigt tijdens een festivalletje in een
zonovergoten Prinsentuin, het heerlijkste stadspark van Nederland dat
toevallig in Leeuwarden ligt.
Wat een innemende vrouw, hoeveel ontwapenender kan iemand zijn, hoeveel
noten mag je hebben op je zang en hoeveel kun je daar van weglaten. Want
Spigt's herkenbare stemgeluid is een doorlopende cyclus van aanzetten,
uitwaaieren en, vooral ook, stilte nemen. Dan laat ze de melodie verder dan
haar mond kan dragen wegvloeien en lijkt ze zichtbaar te genieten van wat ze
hoort. Haar interactie met medemuzikanten is gepassioneerd en respectvol.
Zij wordt niet begeleid, nee, zij mág van de rest meedoen, zo lijkt het. Nog
net niet kraaiend van plezier liaant ze zich om de microfoonstander en
monstert iedereen in het publiek. Stuk voor stuk. Terwijl ze traag haar
lippen tuit om vervolgens kernachtig uit te halen in recht voor de raap
bewoordingen.
Haar liefde voor Rotterdam stort ze uit, woest of ingetogen maar altijd
overtuigend. Meeslepend en onvoorspelbaar zoals de Maas die door haar aderen
lijkt te stromen. Haar liefde voor het leven is nog onstuimiger,
waarschijnlijk tot de dood er op volgt.
Sido Martens