Freek Nijland is organisator van de concertserie Folk in de Wâlden in
Friesland en manager van Ygdrassil.
Freek Nijland
Van de gymschoenen van Eliza Carthy tot de gebroken snaren van David Olney
Wat aardig dat je als beginnend organisator van folkconcerten (Folk in De
Wâlden, Fryslân) direct gevraagd wordt je mooiste muziekmoment op te
biechten. Eigenlijk hoor ik niet zoveel muziek, maar heb wel meningen, dus
dat moet kunnen. Alleen muziek die mij raakt of meesleept, kan een mooi
muziekmoment opleveren. Als ik Ygdrassil buiten beschouwing laat, dan
blijven er drie optredens over die mij dit jaar erg hebben geïmponeerd.
Eliza Carthy
Folkwoods 2004, toegegeven het zien van dansende mensen op bourree's- en
jigs is leuk, modderpartijen bij de Mahones zijn aardig, maar niets kwam
maar in de buurt van de trappende gymschoentjes van Eliza Carthy. Ik stond
vlak aan het podium ter hoogte van haar schoeisel en was direct in de ban
van haar schitterende optreden. Het absolute hoogtepunt en een verademing op
een festival met een overschot aan dansfolk. Folk zonder de menselijke stem
kan mij meestal toch minder bekoren. Eliza heeft een stem als een klok en ik
ben gek op haar theatrale armgebaren die mij, als ze de viool laat rusten,
erg aan haar moeder Norma Waterson doen denken.
Cowboy Junkies
Op Take Root dit jaar raakte ik zowaar meegesleept door de Canadese groep
Cowboy Junkies met zangeres Margot Timmins en een fraaie accodeonist in de
hoofdrol, die een schitterend concert gaf in de grote zaal. Ik geef toe dat
ik zonder Margot Timmins met haar dweilende haren en vage gebaren er
misschien anders op zou hebben gereageerd, maar toch. Veel trage, slepende
nummers met in het middengedeelte zo'n oeverloos zeventiger jaren nummer.
Dat hoor je niet veel meer vandaag de dag. Schitterend! Bij de CD-verkoop
weren 3 CD's aangeboden samen voor 30 euro. Had ik het maar gedaan! Maar
goed ik geniet nu evengoed van de live CD 'Waltz across America'.
David Olney
Een derde prachtig muziekmoment vond plaats op 23 november bij het concert
van David Olney op Folk in De Wâlden, dat ik zelf organiseer. Het betrof een
van die zeldzame gelegenheden waarbij tussen artiest en publiek een
bijzondere wisselwerking onstaat. Zeker na de pauze kwam Olney dermate op
dreef, dat hij prompt twee snaren na elkaar brak, toen hij de gitaar
pijnigde met een paar vernietigende klappen. Terwijl Thom Jutz (zijn
stuwende begeleider op o.a. slide-gitaar) David's gitaar van nieuwe snaren
voorzag, vulde David het gat met spontane improvisaties begeleid door een
ritmisch klappend publiek. Daarna zong hij '1917' zijn prachtige
anti-oorlogslied, eindigend met een indringende, welhaast hypnotiserende
opsomming van oorlogen in de wereld, wat mij tot opwellende maar net niet
doorzettende tranen toe ontroerde. "It's the only way I can do something
against Bush", zei hij later tegen mij en gelijk had ie.
Renaissance
En dan nu de huiskamermomenten. Op de eerste plaats het nummer 'Ashes are
burning' van de Engelse symfonische popgroep Renaissance met zangeres Annie
Haslam, maar dat is eigenlijk al dertig jaar zo. Vooral door de prachtige
bombastische apotheose met haar stalen stem zonder enige vibrato in de
live-uitvoering op 'Live at Carnegie Hall'. Begin dit jaar heb ik de
speciale uitgave gekocht 'In the Land of the rising sun' van een
live-concert in 2001 van Renaissance in Japan ook weer met 'Ashes are
burning' er op. Haar stem is daar ietwat onvaster maar meer doorleefd.
Pracht CD!
Andere verrassingen van 2004 zijn Lori McKenna's 'Bittertown' en 'Troubles'
van Ray Lamontagne. Ik luister maar weinig naar teksten, maar Ray Montagnes
"Troubles, troubles, troubles, worries, worries, worries", met zo'n
getroebleerde stem gezongen, hakt er goed in en kan mij zelfs niet ontgaan.
Ik merk dat ik beide CD's steeds weer opnieuw draai.
Door mijn werk heb ik eigenlijk niet veel tijd om nieuwe dingen te
beluisteren. Hoe ik dat dan doe? Gewoon gekocht op basis van recensies in
het onvolprezen Heaven. De vraag is natuurlijk, zijn het eigenlijk wel mijn
mooiste huiskamermomenten of die van aangever Eric van Domburg Scipio? Wie
zal het zeggen?
Freek Nijland,
organisator Folk in de Wâlden / manager Ygdrassil