Image

DISCUSSIE OVER
MARY BLACK
reactie Dit e-mailadres wordt beveiligd tegen spambots. JavaScript dient ingeschakeld te zijn om het te bekijken.

Het begon twee weken geleden met een kritische beschouwing van Pieps over Mary Black. Een prikkelende voorzet, zullen we zeggen. Al snel kwamen er reacties. De een nog verontwaardigder dan de ander, hoewel een enkeling het wel voor Pieps opnam. Een van die felle reacties volgt hieronder na het stuk van Pieps. Vervolgens nog wat loftrompetten uit de regionale pers, waar Pieps deemoedig het hoofd vor buigt. Hoewel?...

Pieps gaat niet meer naar Mary Black. Het is niet meer wit tussen ons, zegt hij:
De mooiste stem van Ierland. Maar dominante begeleiders of producers bepalen haar weg. Mary Black is zo veranderlijk als het weer. De ene keer traditioneel, dan weer pop, middle of the road, jazzy of country.
Dik twee jaar geleden keerde ze op haar cd Speaking With The Angel terug naar haar roots en excelleerde ze in rustige ballads. De laatste keer dat ik haar zag was toen. Na dat concert had ik het helemaal met Mary gehad. Ze greep namelijk toch weer terug op uptempowerk in zo'n ratjetoe van stijlen. Hoe maak ik het zoveel mogelijk mensen naar de zin?
In elk concert zit een mooi akoestisch intermezzo, maar dat blijft beperkt tot twee, hooguit drie nummers achter elkaar. Kennelijk heeft ze het lef niet om dat eens wat verder uit te bouwen. Mary vindt een onafgebroken reeks akoestische rustige nummers kennelijk nog steeds een doodzonde. Of maken die begeleiders en producers haar wijs dat haar publiek dat liever niet heeft. Ja, stel je voor dat je je eigen zin doet, en niet die van het volk. Oei.
Je begrijpt het onderhand wel: het is niet meer wit tussen Mary en mij. Zondag 17 maart begint ze aan haar zoveelste Nederlandse tournee. Dan staat ze in het Eindhovense muziekcentrum. Na afloop natuurlijk weer staande ovaties en de nodige toegiften.
Ik zal er niet meer bij zijn. Misschien ontstaat nu het idee dat ik sowieso een hekel aan Ierse muziek heb, zéker na het lezen van mijn recensie over Liam O'Flynn, hiernaast. Maar dan heb je het mis.
Ik verheug me bijvoorbeeld op de concerten die Niamh Parsons in april geeft. En ik heb genoten van festivalconcerten van Patrick Street in Dranouter, Kila in Tilburg, Broderick in Zwolle en Andy Irvine bij Folkwoods in Eindhoven.
En de concerttoer van Altan, en die van Dervish, Shantalla en niet te vergeten Martin Hayes & Dennis Cahill. Maar ik baal zodra ik het gevoel krijg dat de muzikanten er louter op uit zijn om het publiek te pleasen zonder dat ze er zelf eigenlijk nog in geloven. Ik voel nu nog mijn teleurstelling toen Clannad op de zweeftoer ging, succesvolle zus Enya achterna.

Misschien zou ik Mary toch het voordeel van de twijfel moeten geven? De recensies van Mary's jongste Amerikaanse toer zijn nogal juichend.
Zou ze dan toch …

Wie er naar toe gaat moet me nog eens laten weten hoe 't was. Na Eindhoven komt ze nog in Enschede, Nijmegen, Leiden, Brussel, Amersfoort, Breda, Utrecht, Rotterdam, Leeuwarden, Groningen en Heerlen. Voor de exacte details zie de Agenda.

Pieps

Kort hierna reageert Nele: Mary Black is juist veelzijdig!
Met stijgend ongenoegen las ik jouw 'recensie' over Mary Black... Je bent duidelijk nog niet veel naar haar concerten geweest, of hebt niet goed naar haar cds geluisterd! Het feit dat ze verschillende stijlen doet, bewijst toch alleen maar haar veelzijdigheid! Een cd of een concert met alleen maar dezelfde zeemzoeterige ballades gaat ook maar snel vervelen...! Is goed folk of breder gezegd goede muziek een synoniem voor een ballade? Een beetje eng als je het mij vraagt! Waarom blijf je na een concert van haar niet even hangen en vraag je het haar op de man (sorry, vrouw) af? Je zal merken dat ze een fantastische persoonlijkheid is die niet zomaar dingen doet om het publiek te plezieren...
groetjes,

Nele

Vervolgens de pers. De Gelderlander interviewt Mary; BN/De Stem recenseert

De drogerende Lorelei-stem van Mary Black

Popmedewerker Peter Bruyn van de Gelderlander ontmoet Mary Black de ochtend na haar optreden in Nijmegen op dinsdag 19 maart. In een gesprek probeert Peter het geheim van Mary's succes te doorgronden. Dat levert een mooi verhaal op. Hier enkele alinea's:

…Ze is nèt terug van een tournee door de Verenigde Staten. Daar was het verschrikkelijk koud. Trouwens, niet alleen het weer is warmer in Nederland; ook de respons van het publiek...

…Ik drink koffie, knik zo nu en dan ten teken dat ik luister en vraag mij ondertussen af waarom ik per se met de Ierse in deze hotellobby wil zitten. Het is geen verliefdheid - althans, ik heb mij hardnekkig ingebeeld dat het dat niet is. En hier, op amper een meter van haar vandaan, voel ik ook niet de onweerstaanbare tinteling die haar platen en concerten oproepen. Het heeft meer te maken met het willen ontsluieren van een geheim; het doorgronden van een mysterie…

…Je hoef geen Ierland-freak te zijn - want dat ben ik allerminst - om in van haar de ban te raken. Ze heeft een Lorelei-stem die ronduit drogerend werkt. Kinks-voorman Ray Davies - doorgaans de nuchterheid zelve - had het over Mary's zang als 'martelend mooi'. En een Britse journalist omschreef het nog treffender als een stem 'die ieder gezongen woord in poëzie verandert'.Nee, mijn bewondering is niet blind. De journalistieke distantie doet onmiddellijk alle alarmbellen rinkelen zodra ik haar album 'Shine' uit 1997 draai, waarop de Amerikaanse producer Larry Klein van Mary een soort Mariah Carey probeerde te maken. Gelukkig kwam alles twee jaar later weer goed met het veel Europeser klinkende en daardoor subtielere 'Speaking with the Angel'. Uiteraard is Mary dat met mij eens. En natuurlijk verdedigt ze vervolgens even overtuigend 'Shine' als een zinvolle uitdaging zonder welke ze daarna nooit met 'Speaking with an Angel' terug naar haar 'roots ' had kunnen gaan….
Dit soort vragen heeft geen zin, realiseer ik mij. Het is een typische interviewvraag die een typisch interview-antwoord oplevert.

…Mary zegt nooit naar liedjes te zoeken. Ze dienen zich telkens weer op het juiste moment aan - als van hogerhand gezonden. ,,Dat klinkt een beetje vaag, hè,'' lacht ze. Dat klinkt helemáál niet vaag. Maar als je een mysterie wilt doorgronden, dan kun je zo weinig met dingen 'die gebeuren omdat ze moeten gebeuren'.
Wat zeker niet moest gebeuren was het overlijden, eind vorig jaar, van Noel Brazil, Mary's favoriete songschrijver en verantwoordelijk voor veel van haar mooiste songs. ,,Vierenveertig was hij pas.'' In Nederland ging het nieuws van zijn dood aan vrijwel iedereen voorbij. Weinigen weten dat Brazil ook zelf platen maakte. ,,Hij was een complex mens,'' zegt de zangeres. ,,Hij had het moeilijk met de alcohol en hij had het moeilijk met zichzelf.''
Plots gaat het gesprek over Brazils Amerikaanse evenknie, de geniale songschrijver Townes VanZandt, die zich aan de wodkafles moest vastklampen om op het podium overeind te blijven. En over die andere overleden liedmaker, Fred Neil, die zo'n podium-angst had dat hij na een paar optredens in de vroege jaren zestig nooit meer in het openbaar verscheen. En wat was het geheim van John Lennon wiens songs vanaf 'Help' in 1965 opeens zoveel meer diepgang kregen.
Eigenlijk is het willen doorgronden van het mysterie van Mary Blacks stem gewoon de wens om het mysterie van alle muziek te ontrafelen. Daar is het woensdagochtend om elf uur nog véél te vroeg voor, realiseer ik mij met schrik…

…Mary staat op. Haar bandleden wachten al om naar het volgende concert te gaan. ,,Noel Brazil overleed op precies dezelfde dag als George Harrison,'' zegt ze bij het afscheid. ,,Die kwamen dus allebei in goed gezelschap aan de hemelpoort.''…
zie ook http://www.degelderlander.nl

Kippenvel

Jacques Hendriks zag voor BN/De Stem Mary Black in concert met begeleidingsband op zondag 24 maart in het Chassé Theater in Breda. Wat citaten uit zijn positieve recensie:

…Ze mag in de populariteit-polls inmiddels misschien ingehaald zijn door The Corrs, het kost haar nog altijd geen enkele moeite om de grote zaal van het Chassé Theater uitverkocht te krijgen…

…Begeleid door vier muzikanten voor de pauze en daarna als speciale gast ook nog de Iers-Australische songwriter Steve Cooney veroverde Black alle harten met hoogtepunten uit haar inmiddels twee decennia durende carrière, die zo'n tien albums opleverde …

…Slechts enkele van die nummers kabbelden voorbij zonder dat je er echt erg in had. Met name bij de vele ballades echter (zoals The Thorns Upon The Rose, The Moon And St. Christopher en Holy Ground) en de lange, vibrerende uithalen van de 45-jarige Ierse liep het kippenvel eenieder over de rug…

… het karakteristieke klaaglijke in haar stem maakt haar zo populair. En dan kom je meteen bij de geschiedenis van haar Ierland terecht. De armoede, de hongersnood in de negentiende eeuw, het afscheid van zovelen die in de loop der jaren hun geluk gingen beproeven in het beloofde land Amerika en hun dierbare eiland nooit meer terugzagen…

…Het publiek kreeg geen genoeg van de passie van Mary Black en 'dwong' haar tot liefst vier toegiften. Het hoogtepunt was toen al geweest. Halverwege het tweede deel van het optreden zong ze misschien wel haar bekendste nummer, haar eerbetoon aan Ierland, Song For Ireland. Slechts begeleid door de piano van haar trouwe metgezel Pat Crowley, met wie ze al zeventien jaar optreedt. Een lied vol liefde, vol chauvinisme. Maar zing je zo passioneel als Mary Black, dan mag dat best. Living on your western shore Saw summer sunsets asked for more I stood by your Atlantic sea And sang a song for Ireland…