Bart Schneemann: De ene hobo is de andere niet
Els Smit van de Provinciale Zeeuwse Corant had een gesprek met hoboïst Bart Schneemann, die onlangs de cd It Takes Two uitbracht. Zij constateert dat Schneemans album de eigenaren van platenzaken de nodige hoofdbrekens zal bezorgen. Want in welk vakje moet het album? De vakjes I van Interessant en O van Opmerkelijk bestaan niet. Wat moet je met een hoboïst die op z'n cd één op één in zee gaat met een altviool, een bandoneon, een klarinet, een basklarinet, een cimbaal, een sopraan, een barpiano, een marimba en een gettoblaster? En dat met repertoire dat anderhalve eeuw, van het midden van de negentiende eeuw tot nu, omspant, van Janacek, Vaughan Williams via Bartok, Piazzolla en Louis Andriessen tot Jacob ter Veldhuis. Hier enkele citaten:
… ,,Ik had natuurlijk een cd met een orkest kunnen maken, met stukken van één en dezelfde componist. Maar ik wilde iets maken dat nog niemand eerder had gedaan. Iets met zo groot mogelijke tegenstellingen, met veel verrassingen. Het werd een muzikale wereldreis: van Nederland via Hongarije en Tsjechië, naar Argentinië en vandaar naar Engeland, Moravië en Italië. In ieder land heb ik een reisgenoot gezocht. Ik wilde aan de hand van iemand uit het land zelf een andere wereld betreden."…
…"Alfred Marcucci, de Argentijnse bandoneonspeler, heb ik twee jaar geleden bij een muziekfeest in Vredenburg ontmoet. We hebben daar samen een toegift gespeeld. Hij wilde graag meewerken aan de cd. We spelen twee stukken van Piazzolla, waaronder "Oblivion". Hij vond dat "A very nice piece" en dat is het ook. Twee stukken van Bartok speel ik samen met de cimbaalspeler Jan Rokyta. Hij is een Tsjech en hij is even goed thuis in de klassieke muziek als in de volksmuziek . Hem heb ik tien jaar geleden ontmoet toen ik op zoek was naar een cimbaalspeler die bereid was er ragtime op te spelen."…
…Behalve zijn meest recente cd maakte hij er een met triosonates van Telemann en een met hoboconcerten van L.A. Lebrun (1752-1790). Hij speelde daarop respectievelijk op barokhobo en klassieke hobo. Op It takes two speelt hij de eigentijdse hobo. ,,Je denkt gauw dat er tussen die instrumenten slechts detailverschillen zijn, maar het zijn gewoon drie verschillende instrumenten. Kijk, het oerinstrument heeft een knauw gekregen in de tijd van Mozart toen de stemming in de orkesten, met name van de strijkers, hoger werd. De ruimten waarin werd gemusiceerd werden groter, het volume moest dus ook groter worden en het geluid moest helderder worden. Voor de strijkers was dat geen probleem, daar is het een kwestie van aan die knoppen draaien. Maar de hobo moest compleet worden vervangen. Daardoor verdween dat oude, wat bronstige geluid. Het nieuwe was wat slanker, wat knulliger ook vind ik. En de bespeler moest zich een nieuwe techniek eigen maken. Een handicap in de begintijd van die vernieuwde hobo was dat er dus nog weinig werk voor was geschreven. Daar kampte de 18de-eeuwse hobospeler Lebrun ook mee. Hij wilde natuurlijk graag spelen en toen is hij zelf concerten gaan schrijven. En omdat hij graag wilde schitteren, zijn dat virtuoze concerten geworden."…
… Ik heb willen laten horen hoe uiteenlopende soorten muziek mensen kunnen raken. Ha ast alle goede muziek heeft het in zich mensen te beroeren. En elk mens heeft het in zich om zich te laten raken. Door verschillende soorten muziek. Mensen hebben zo veel lagen…