Afgelopen `zomer' bracht Appel Rekords cd's uit van Snaarmaarwaar, Cecilia en Naragonia Quartet. Drie groepen uit Vlaanderen die instrumentale balfolkmuziek maken, maar daar houdt de vergelijking wel op.
Snaarmaarwaar - Phosphor Bronze - Appel Rekords APR 1334
Het snarentrio Snaarmaarwaar gaf zijn tweede cd de naam Phosphor Bronze mee. De titel verwijst vast naar de legering waar de snaren op hun gitaar (Jeroen Geerinck), mandoline (Peter-Jan Daems) en mandola (Maarten Decombel) van gemaakt zijn. Wie het titelloze debuut mooi vindt, kan Phosphor Bronze direct aanschaffen, het dritel gaat namelijk voort op de daarop ingeslagen weg, Titels als Writer's Block Bourree en Crashng Windows lijken aan te geven dat die weg niet geheel zonder hindernissen was, maar het resultaat mag opnieuw gehoord worden. Soms iets steviger, meer rockend, af en toe funky, zoals in het middenstuk van Pedras Rubras, met een loopje dat uit de discoperiode van The Rolling Stones lijkt af te komen, maar de subtiele arrangementen zijn nooit ver weg. De groep timmert internationaal behoorlijk aan de weg met optredens in heel Europa en zelfs China. Niet te missen.
www.snaarmaarwaar.be
Cecilia - In Bad - Appel Rekords - APR 1331
De tweede cd van Cecilia heet In Bad, en kreeg ook een toepasselijke cover, Ook dit trio gaat voort op de weg die met de eerste cd al werd ingezet: zwierige Franse balfolkmuziek, vooral op draailier (Thomas Hoste, ook cister), cornemuse (Jan Leeflang, ook fluit), en diatonisch accordeon (Greet Wuyts). Voor de opname en productie toog het trio deze keer naar de studio van Rudy Velghe. Er is gekozen voor een wat steviger en voller geluid dan op de debuutplaat. De nummers zijn vrij lang, wat bij live optredens voor enthousisate dansers met een goede conditie natuurlijk geen enkel probleem zal zijn, maar voor mij als cd-luisteraar had het af en toe wel ietsje minder gemogen: ondanks de instrumentwisselingen en gevarieerde melodieen is een polska van bijna zeveneneenhalve minuut best lang als je niet over een balzaal schrijdt. Na deze Winterblues volgt gelukkig een wat vrolijkere up-tempo scottisch, met een gastrol op viool voor Fries Lefevere. In het slotnummer Tournerol, een vlotte wals in 5, worden doedelzak en draailier verruild voor respectievelijk fluit en cister. Dat mag ook wel, na al dat bourdongeweld...
www.myspace.com/ceciliafolk
Naragonia Quartet - Batiska - Appel Rekords - APR 1336
Naragonia is het koppel Pascale Rubens (diatonisch accordeon, een enkele keer viool) en Toon Van Mierlo (diatonisch accordeon, doedelzakken, saxofoons, fluiten, bombarde). Als duo maakten ze, soms met ondersteuning van gastmuzikanten, drie cd's: Tandem, Janneke Tarzan en Carabel. Op de tweede stonden al enkele nummers in de Quartet-bezetting met Maarten Decombel (gitaar, mandola) en Wouter Vandenabeele (viool), waarmee ze ook al jaren live optrdens verzorgen. Nu is er dan een volledige cd van Naragonia Quartet, opgenomen en gemixt door Jeroen Geerinck.
Noemde ik de muziek van Cecilia hierboven al zwierig, dat adjectief is zeker van toepassing op de walsjes die Toon Van Mierlo uit zijn mouw lijkt te schudden. Het openingsnummer, tevens titelnummer van de cd, is er weer zo een. Twee accordeons zetten de toon, een sax, een gitaar een een mooie invulling op viool maken het compleet. Heerlijk.
Het tweede nummer, een set schottischen is wat steviger. De titel van een ervan, The fernhillfriends refereert aan de Welshe groep Fernhill, waarmee we Toon en Pascale afgelopen jaar op Brosella zagen optreden. Aan het einde is, heel subtiel, een draailier te horen. Die is van Gilles Chabenat, die later nog een prominentere rol krijgt in een set bourrees. Alweer zo'n Franse grootheid op draailier als gastnuzikant, na Gregory Jolivet op Carabel.
Wals voor Lynn is een compositie van Wouter Vandenabeele. Een prachtig, melancholiek nummer: Wouters viool huilt hartverscheurend en Toons saxofoon huilt mee. De afwisseling in sfeer doet de plaat goed. Batiska is zonder twijfel een van de mooiste cd's van 2011.
www.naragonia.com
Ronald Rietman