Jan de Vries – KEEL, JJ Cale in ’t Bildts - JDEV-002 www.jandevries.org/keel -
Waarschijnlijk was het artistieke succes van J.J. Cale minder groot geweest, wanneer Eric Clapton niet aan de haal was gegaan met zijn After midnight. Vijf, zes jaar later deed Clapton het nog eens dunnetjes over met Cocaine, maar toen hadden de mondiale muziekliefhebbers de troubadour uit Tulsa, Oklahoma al in hun armen gesloten. Zijn albums in de jaren ’70 waren, met name in Nederland, heel succesvol. Veel van zijn werk werd gecoverd. Al in 1973 kwam bijvoorbeeld Poco met een wondermooie versie van Magnolia op de proppen, maar ook bands als Deep Purple, Dr Feelgood, Lynyrd Skynyrd en Santana lieten zich niet onbetuigd en namen mooie versies van zijn songs op.
Het Bildt is een streek in Noord-Friesland en een van de oudste polders van Nederland. Als deel van de Middelzee werd het gebied al rond 1500 ingepolderd door arbeiders uit Holland. De huidige bewoners van Het Bildt hebben dus een Hollandse oorsprong en spreken hun eigen taal. Het Bildts is een mengtaal van Nederlands en Fries. Het aardige is dat die taal prima te volgen is voor zowel Friestaligen als Nederlanders.
Nu komen deze twee aspecten samen op KEEL, JJ Cale in het Bildts door Jan de Vries.
Jan de Vries is een 'Bilker' in hart en nieren en momenteel woonachtig in Oude Bildtzijl aan de eeuwenoude Oudebildtdijk. Hij is zanger van de Feetwarmers, een 'soatsy ongeregeld' dat al een jaar of dertig de streek onveilig maakt. Met deze band maakte hij de overstap van het Engels naar het Bildts. In 2005 kwam de eerste cd in het Bildts uit: Oates en toates. In 2013 was het tijd voor Sieleroersels, zijn eerste soloalbum. Een album vol liederen in het Bildts geschreven met onderwerpen die dicht bij de mensen staan.
Voor Keel, JJ Cale in ’t Bildts is ruim de tijd genomen. Met name de rechten binnen halen was een heel karwei. De erfgenamen van de in 2013 overleden Cale vonden het initiatief prachtig en zetten De kop d’r foor (Carry on) prominent op hun website, maar zij bezaten niet de rechten. Daarvoor moest geleurd worden bij uitgeverijen van Sony en Universal. Het voordeel was dat er rustig aan de nummers gewerkt kon worden. De vertalingen zijn van eigen hand, getransformeerd naar situaties op Het Bildt, zonder de eigenheid van de oorspronkelijke tekst uit het oog te verliezen. Daarin is Jan de Vries prima geslaagd. Soms moest het ook wel zo zijn. They call me the breeze werd natuurlijk Se noeme mij De Vries, Don’t cry sister kon niet anders worden dan Gúl niet maisy en Crazy mama wordt in Het Bildts Halfwiis frommes. In Magnolia is er sprake van swaluwtsys, want de whippoorwill kennen we hier niet en de bus vertrekt niet naar New Orleans, maar naar Stiens…
Bij een eerste beluistering valt op dat de ingetogen, relaxte sfeer die de liedjes van JJ Cale zo kenmerkt, behouden is gebleven. Jan de Vries voelt de sfeer en emotie van Cale prima aan en weet op geheel eigen wijze de liedjes naar zich toe te trekken, deels door zijn aangename stemgeluid, deels door de inventieve instrumentatie waarvoor gekozen is. De Vries speelde zelf het leeuwendeel van de instrumenten in, op een aantal nummers bijgestaan door Ruben Bus op drums en piano en Douwe van der Werff op gitaar en piano.
Het zijn niet alleen de bekende nummers van JJ Cale waarvoor gekozen is. Ook liedjes van latere, minder bekende, albums komen aan bod en maken nieuwsgierig naar het origineel. En daarmee is de cirkel weer rond.
Met KEEL, JJ Cale in ’t Bildts heeft Jan de Vries voor een respectvol eerbetoon aan deze Amerikaanse singer-songwriter gezorgd. De grootste verdienste is echter dat het werk op dit album naadloos aansluit bij De Vries’ eigen werk en JJ Cale min of meer doet vergeten.
Assie Aukes