AedO rockend op z'n best
AedO is een lekkere live-band. Om met de jeugdige fans te spreken: Bangelijk goe! De begeestering en de swing waarmee de Vlaamse talentvolle tieners spelen onder aanvoering van die gouden sax van Pieter De Meester werken aanstekelijk. Zeker voor dansers, die vaak uit hun bol gaan op tovercirkels, bourrées, scottish, jigs, andro's etc.
Voor niet-dansers heeft de AedO sound echter een verval-datum. Als luisteraar wil je na verloop van tijd meer ritmedoorbrekende zijsprongetjes, dissonantjes, of een warme song. Het lekker strak metrum waarin hun muziek is gestanst - en wat zo goed van pas komt voor de dansers - werkt dan tegen hun. Als je niet uitkijkt wordt het zelfs saai.
Geen wonder dat de band zo lang gewacht heeft met het uitbrengen van het debuut-album En Route. Het AedO-repertoire dat we tot een half jaar terug kenden, zou op cd eventjes leuk zijn, maar te weinig blijven boeien. Dus is er hard gewerkt aan afwisseling en staan er op En Route zelfs twee songs.
Dreigende saaiheid is daarmee vermeden. Maar de afwisseling is niet altijd met de nodige fijngevoeligheid aangepakt. Zo klinkt de percussie in de gejaagde remix van het bekende nummer Experior (ook op de demo van AedO) té blikkerig en strandt een poging tot verstilde dromerigheid in een lullig loungenummer: Quartier Latin, 4h le Matin. Het ijzersterk in het gehoor liggende La Larme leent zich voor rockachtige zang, maar hoewel Jonas De Meester daar wel een poging toe doet, klinkt hij nog te braafjes. Het tweede zangnummer 'Medelij' is al even aanstekelijk, maar ook daarin zou de zang beter kunnen. Ik vraag me af wat in de genoemde voorbeelden de rol van een producer is. Had Fritz Sundermann niet meer moeten bijsturen, of wilden de jonge AedO-honden het per se zo?
De danslustige fans hebben lang moeten wachten op dit full-album van hun favorieten. Ongetwijfeld springen ze een gat in de lucht op de rockende vlottere nummers. Zo is de opener Déménage Mondiale (scottish) afwisselend gearrangeerd, klinkt de bas ruig en de sax heerlijk juichend in Lowy (scottish), bezit het Scandinavisch getinte Vitamine (jig) een vette groove, rocken de drums in Imperial (jig) en bevalt de springerige groovy bas in Friscot. Zo klinkt AedO op z'n best. Ze geven er met plezier nog 'n lap op. Dat rockende is hun dan ook meer op het lijf geschreven, dan het rustiger werk. Toch vind ik de ingetogen wals Lora Luna (het enige nummer zonder drums & bas) knap. Hier openbaart zich het talent van Klaas Keymolen (diatonische accordeon) als componist.
Op de cd spelen naast de vaste AedO-bemanning ook mee: Koen Garriau (Fluxus) op tenor sax, producer Fritz Sundermann (gitaar en zang) en Harald Bauweraerts (Embrun) op draailier, welk instrument uitstekend kleurt bij de AedO-sound.
Al met al is deze cd minder spectaculair dan AedO's opmars in de Vlaamse folk. Ik zou het resultaat willen kwalificeren als een aardig debuut. Niet meer en niet minder. De kwaliteit blijft iets achter bij andere debuutalbums die eerder dit jaar verschenen in de Vlaamse folk. Ik roep maar even die van Bal des Boiteux en Follia! in herinnering. Om het nog maar niet te hebben over de eerstelingen van Göze en Kleine Blote Liedjes. Maar ja, dan heb je het over veel ervarener muzikanten. AedO heeft de potentie én nog alle tijd om naar dat niveau toe te groeien.
En Route is in België al enkele weken uit. Voor Nederland is de cd-presentatie op zondagmiddag 21 november vanaf 16 uur tijdens het Folkcafé in Muziekpodium Paradox te Tilburg.
Henk - Waardering 7,5