De derde cd van Kalio Gayo heet Fearless en is in december gepresenteerd. De groep maakt op een eigen manier wereldmuziek. De band bestaat uit Renske Das (zang, fluit en percussie), Egbert den Braber (banjo, mandoline en zang), Anja Pleit (gitaar en zang), Daan Roovers (accordeon) en Sijmen Hendriks (bas). Anja Pleit schreef de teksten en samen met Egbert den Braber de muziek daarbij. De arrangementen deed de band samen en de cd is afgemixt door Sijmen Hendriks. Een werkje geheel in eigen beheer.
De cd bevat 12 nummers, duurt een kleine drie kwartier en is prettig om naar te luisteren. De meeste nummers (zeven van de twaalf) zijn in het zogenaamde Blabberatsch. Dat is een verzonnen taal, maar ik wil wel even opmerken dat die zeven nummers wel elk een eigen identiteit hebben. Dat begint al bij het eerste liedje op Fearless, Elde Salar. Toen ik het hoorde deed het me qua klank denken aan het nummer Anak van Freddy Aguilar. Vervolgens keek ik in de tekst en dat leek wel Portugees, al is er geen inhoud uit op te maken. De andere nummers hebben ook zoiets. Je hoort er wel een bepaalde klank in, zoals iets Russisch in Kaljetsiki (doet denken aan een dranklied, heel vrolijk) of een Fins aandoende tekst in Yli Örren en wat Turks in Ombré Do. Dat maakt het geheel wel gevariëerd. In combinatie met de muziek kun je dan je fantasie de vrije loop laten. Zo stel ik me bij Keren Mistoi een bruiloft voor, een vrolijke aangelegenheid in Oost-Europa, misschien met jiddische klezmerinvloeden.
Behalve het Blabberatsch gebruikt Kalio Gayo ook het Engels. Die liedjes hebben een duidelijke Ierse klank, op Robin and Me na, dat is wat meer popachtig. Het is een mooi, lekker in het gehoor liggend liefdesliedje. Melancholiek klinkt No Answers Given, dat met de ingetogen muzikale begeleiding een weemoedige sfeer oproept. Wat hier ook opvalt is het mooie Engelse accent, iets wat je tegenwoordig nog maar zelden hoort in de muziek. Walking On wordt gezongen door Egbert den Braber, waardoor je helemaal het idee krijgt met een Ierse traditional van doen te hebben. Dat is weliswaar een leuk liedje, maar het klinkt een beetje als dertien in een dozijn. Ook The Giant klinkt traditioneel, maar de stem van Renske Das geeft het toch wat extra's. De cd wordt afgesloten met het titelnummer Fearless. Gitaar en banjo vormen de stille begeleiding van een rustig, harmonieus gezongen lied. Die samenzang van Renske Das en Anja Pleit vormt wat mij betreft toch wel de kracht van de band.
Alles in ogenschouw nemend is de cd lekker om naar te luisteren. De muziek klinkt eenvoudig, vooral de damesstemmen maken indruk. Het geheel neemt je mee naar allerlei gebieden, die je binnen Europa kunt vinden. Kalio Gayo heeft een heel eigen geluid, dat per nummer telkens weer een andere stemming oproept. Hoewel er een bas is toegevoegd, krijg ik wel het idee dat vooral de banjo of de mandoline het ritme aangeven. Dat vind ik wat minder. Met die instrumenten kun je heel wat leuke dingen doen en dat mis ik eigenlijk een beetje. Verder is het een aangename plaat die de moeite waard is.
Mirjam Adriaans Waardering: 8-