Sido Martens soms té poëtisch
Sido Martens - Brak Hart - www.sidomartens.com
De afgelopen vier jaar verscheen van hem elk jaar een nieuw album. De Friese singer-songwriter Sido Martens lijdt kennelijk aan ceedeediarree. Waar die voor de liefhebber van poëtische kleurrijke Nederlandstalige songs aangenaam riekt, bezorgt deze onstuitbare productiedrang hemzelf geregeld buikpijn, door de onvermijdelijke complicaties.
Complicaties ja. Dit keer verdwenen plotseling de demo's van de nieuwe liedjes van de harde schijf. Begin september '04 liet hij weten: ..."Alles kwijt: arrangementen, stemmetjes, gitaarpingeltjes etc. Na twee slapeloze nachten mezelf weer bijeengepakt en met een rotgang de zaak weer opnieuw gedaan (ik kan geen muziek schrijven of lezen, dus ik moet het van mijn geheugen hebben en, tsja, ik ben al 55 dus licht dementerend....). Binnen twee weken alles weer opnieuw ingespeeld, met een loodzwaar gemoed, een bloedend hart en eigenlijk een slecht gevoel, maar het moest gewoon. Daarna toch licht ingestort en bijna een maand niets meer gedaan aan muziek, kon het niet verdragen..."
Met de steun van een aantal muzikale vrienden, die belangeloos aan zijn albums meewerken, is het album er dan toch gekomen: Brak Hart. Het is in eigen beheer uitgebracht in een oplage van honderd exemplaren. Het bevat 15 nummers die, zoals Martens op zijn eigen wijze verwoordt, gaan 'over kwetsen en gekwetst worden. Over lentegevoel in de herfst van het leven. Over kinderlijk verbazen en ingesleten somberheid. Over leven beleven. Een 'Brak Hart' dat zoute tranen bloedt maar niet minder heftig klopt....'
Sido Martens (ooit Fungus) toont zich meer en meer een inventieve componist, die beschikt over een palet vol warme kleuren en gevoel voor mooie melodieën. Het snarenspel van Martens op mandoline en akoestische gitaar is subtiel en helder. Als het wordt aangevuld met steelgitaar (Meine Bruinsma), hammondorgeltje (Ruben Mulder) of mondharmonica (SM) verhoogt dat het rootsy karakter in een aantal nummers.
Het album is voldoende dynamisch opgebouwd. Toch blijft de verstilheid het meest hangen. Op rustig tokkelende snaren zweeft Maneschijn poëtisch naar oorden waar je uiteindelijk klankschalen zou verwachten. Maar juist op dat moment volgt een verrassende switch naar een pregnant dansje met de sax van Hubert Heeringa in de hoofdrol. Zoals ook in Moeders een bewolkte hemel onverwacht openbreekt door de twinkelende chapmanstick van Jan van Olffen.
Over zijn soms 'archaïsch' woordgebruik heb ik al eerder de loftrompet gestoken. Ter illustratie citeerde ik uit het album Arbeid woorden die je niet meer zo vaak tegenkomt als zwerk, spanten, looien, knekelman, barrevoets, kruiend ijs, moederziel, of slijk. Voeg daar uit dit album nog maar aan toe: vadem, kamperfoelie, zielenpijn, gespuis, fluitenkruid, knuisten, galjoen, anemonen, addergebroed....
Evenals bij de meest recente voorgangers Pofklant ('01), Arbeid ('02) en Eiland ('03) groeit ook Brak Hart na een aantal draaibeurten. Toch ben ik nu iets minder enthousiast, want: Sido Martens schrijft al jaren dichterlijk, maar op Brak Hart zijn de liedteksten soms dermate poëtisch dat ze ondoorgrondelijk worden. Bovendien siert hij zijn songs enkele keren op met hoge vocale la-la-la's, ah-ha-ah-ha's, of ja-ja-ja's; een stijlmiddel dat kan gaan irriteren. Naast Niet geweest en Talisman lijdt ook het openingsnummer Brak Hart daaronder, waarna het tweede nummer Café me ook nog eens tegenstaat vanwege het te hoge Kilima Hawaians-gehalte van de steelgitaar. Na deze matige start overheersen in de volgende dertien nummers gelukkig de mooie momenten.
Behalve de reeds genoemde muzikanten werken aan Brak Hart ook mee: Willo de Bildt (basgitaar), Walid Nowrouzi (tabla) en Leo Roodhof (drums). Oók een fraaie bijdrage wordt geleverd door illustrator Coen Annema.
Henk - Waardering: 7,5