Southern Tenant Folk Union - Revivals, Rituals & Union Songs - Ugly Nephew Records UNR011
Vorig jaar kreeg ik het eerste album van de Britse groep Southern Tenant Folk Union in handen. Vaak gaat een cd na de bespreking de kast in, een enkele blijft in de cd-speler zitten. Zo ook deze, en eigenlijk ben ik nog steeds niet uitgeluisterd. Maar goed, de wereld draait door, en muzikanten moeten nieuwe platen maken. Dus is er in maart een opvolger verschenen van dat prachtige debuut. Revivals, Rituals & Union Songs heet ie, en opnieuw is ie raak, misschien nog wel meer dan de vorige.
Bij hun eersteling, die evenals de groep de naam Southern Tenant Folk Union meekreeg, was ik al onder de indruk van hun teksten, die vaak donkerder waren dan de meestal vrolijke muziek deed vermoeden. Bij Revivals, Rituals & Union Songs is het weer genieten van fijne weemoed, macabere twists en kostbare herinneringen, gevat in die eigen mix van bluegrass, gospel en folk met een vleugje country en Keltische invloeden. De meeste liedjes zijn geschreven door zanger / gitarist Oliver Talkes en banjospeler Pat McGarvey, maar ook Eamonn Flynn (mandoline), Pete Gow (gitaar, mondharmonica) en violiste Frances Vaux hebben hun steentjes bijgedragen. Talkes zingt de meeste leadpartijen, al krijgen af en toe ook de stemmen van Flynn en Gow de hoofdrol, de overige drie groepsleden zijn in de samenzang te horen, ook Matt Lloyd, die verder subtiel op bas aanwezig is.
Revivals, Rituals & Union Songs is een heerlijk afwisselende plaat geworden, die gospelachtig en vrolijk begint met Never Get The Best Of Me en Down to The Riverside. Aanstekelijke nummers waarbij het lastig stilzitten is. Melancholiek verontrustend is Cocaine, over een rijke man die hoe meer hij bezit hoe minder hij liefheeft. Mooie rol is weggelegd voor de hier Oost-Europees aandoende klank van de viool, die sfeerbepalend is naast de mandoline. Folk Tree is zo'n typisch verhaal in de beste folktraditie, iemand ontmoet een mooie meid, verdwijnt met haar in het bos, wordt gezien door jaloerse ogen en eindigt hangend aan een oude boom. Het begin wordt nog ietwat onheilspellend gespeeld, als voorbode van wat er gaat gebeuren, maar als de zang begint wordt de sfeer ronduit vrolijk, nou ja, die dame zal ongetwijfeld prettige gevoelens hebben losgemaakt, en zelfs als de verleider hangt is zijn humeur niet kapot te krijgen...
Nog meer ellende krijgen we in de prachtige ballade Let It Roll, die zich aan de kust afspeelt, in de nacht, gitaar en viool in de hoofdrol, en wat heeft die Oliver Talkes toch een mooie stem om dit soort moordverhalen te vertolken! Hij is net donker genoeg om de pijn te laten weerklinken, licht genoeg om het niet te dramatisch te laten worden. Zoals gezegd staan Eamonn Flynn en Pete Gow ook vermeld als leadzangers. Ik ga ervan uit dat ik op het wat scherper gezongen Her Love's Gone Cold de stem van Flynn hoor, die het nummer ook schreef en vervolgens die van Gow op No More Hard Times (No More Trouble), wat mij betreft het hoogtepunt van deze plaat. Want evenals op hun debuut krijg ik vooral kippevel van de ingetogen stukken en ballades. No More Hard Times (No More Trouble) zou qua titel zo uit de bluestraditie kunnen komen. Wat inhoud betreft ook, maar het is een donkerromantisch (door schrijver Pete Gow?) vrijwel helemaal solo gezongen stuk, met subtiele achtergrondzang, fijn kabbelend gitaarspel en kleingehouden banjo, tegen het eind heel even een emotievolle viool, waarbij ik bijna volschiet.
Vervolgens laten ze me rustig bijkomen met Can You Light A Flame, een ballade met meer countrygevoel die in een kleine 5 minuten het opbloeien, verwateren en stukgaan van een relatie beschrijft. Grappig vind ik hier het bouzouki-achtige geluid van de mandoline. Lekker ritmisch percussief is Changeling Child, de bijdrage van violiste Fances Vaux aan Revivals, Rituals & Union Songs. Het is haar debuut als liedjesschrijfster, en maakt mij alvast nieuwsgirig naar wat ze nog meer uit haar pen kan laten vloeien. Een 'changeling' is in de West-Europese verhalentraditie het kind van een trol of een elf of ander mythisch figuur, dat verwisseld wordt met een mensenkind. Zo kon (met name in de middeleeuwen) verklaard worden als een kind met een handicap geboren werd. Frances Vaux heeft er een eenvoudige tekst vol verlangen en magie over geschreven.
Hoewel er heel wat invloeden voorbijkomen op Revivals, Rituals & Union Songs klinkt de plaat niet als een allegaartje. Integendeel, het frisse, spontane bandgeluid blijft steeds herkenbaar. De groep lijkt ook iets meer een keuze te hebben gemaakt voor een bepaalde richting dan op de voorganger. Dat komt de samenhang zeker ten goede. De productie is naturel, met de minst mogelijke poespas, maar juist dat maakt Southern Tenant Folk Union voor mij zo aantrekkelijk. Zo komt de nadruk op de prachtige liedjes te liggen. Na een uitstekend debuut hebben ze nu een waardige opvolger gemaakt, die ongetwijfeld ook nog een tijdje in mijn cd-speler zal blijven rondspoken.
Mirjam Adriaans, waardering 9+
Komend weekeinde is de band in Nederland te zien:
6 juni 2008 20:00 Paradiso, Amsterdam, www.paradiso.nl
7 juni 2008 14:00 Roots On The Road Festival, Drenthe, www.rootsontheroad.nl
7 juni 2008 21:00 Cultureel Podium Roepaen, Ottersum, www.cultureelpodium.nl
8 juni 2008 15:00 Backroads Music Club @ Cafe de Stad, Utrecht, www.cafedestad.nl
Luister alvast op: www.myspace.com/southerntenantfolkunion.