Neil Young - Prairie wind - Warner brothers
De Standaard:
...Een meesterwerk is Prairie wind niet. Sinds het overlijden van zijn producer en mentor David Briggs eind 1995 weet Young niet goed welke richting te kiezen. Ook zijn nieuwste cd lijdt onder dat euvel. Tekstueel wijkt Young op de elf nummers weinig af van wat hij de jongste tien jaar vertelt. Alleen koos hij voor een scherpere frasering en minder dromerige beeldspraak. De opener The painter ligt in het verlengde van de conceptuele voorganger Greendale : het ideaalbeeld van de familie Green wordt hier nog eens heropgevist.
Muzikaal zit het bij momenten wel snor. Zo wordt de Elvis-hommage He was the King opgesmukt door een zwierige pedal-steel en vrolijk toeterende blazers. Young wordt zelfs bepaald vrolijk wanneer hij met Emmylou Harris in het slepende epos This old guitar alle registers opentrekt. Maar elders wordt te veel op veilig gespeeld en missen we de karakteristieke weemoed, de cynische grilligheid en de onvoorspelbare virtuositeit, zoals in de ronduit melige afsluiter When God made me. Prairie wind is degelijk Young-huiswerk, maar we zijn niet van onze sokken gevallen....