Eliza Carthy, dé absolute topper - foto Martijn Lieffers
N A B E S C H O U W I N G
Nat én sfeervol, veel feest,
té weinig kwaliteit
- door Henk -
Het Folkwoods Festival heeft afgelopen weekeinde in totaal 5000 bezoekers naar het zompige - of beter gezegd: doorweekte - landgoed De Gulbergen in Nuenen getrokken. Ze kwamen af op een festival dat als headliners Moya Brennan, Eliza Carthy en The Warsaw Village Band aankondigde. Die waren inderdaad overtuigend tot schitterend (Carthy). Maar in zijn algemeenheid vonden wij dat het festival té veel matige up-tempo feestachtige bands toonde (vooral op zaterdag) en té weinig ingetogenheid. Een van de organisatoren, Hans Sanders, gaf dat ook min of mee toe in de aankondiging van de voortreffelijke Marike Jager: Nu een genre dat dit jaar slechts weinig aan bod komt, singer songwriter. Maar wie weet, volgend jaar meer...
Laten we 't hopen.
Folkwoods heeft met de afgelopen vier festivals een imago opgebouwd waarin sfeer bovenaan staat. Je zou haast zeggen dat het er niet meer toe doet wie of wat er speelt; gezellig is het er altijd. Ook nu weer. Maar dit keer was het artistieke niveau lager dan de vorige edities, zodat de balans tussen ambiance en muzikaal genot zoek raakt.
Over het artistieke gehalte van het festival berichten we hier op Folkforum vanavond laat of morgenochtend méér in de recenserende vorm. Bovendien plaatsen we de nodige foto's.
R E G E N
Het festival eindigde waarmee het begon: regen. Gelukkig scheen op zaterdag en zondag de zon volop, maar de hoosbuien van vrijdag waren gigantisch. Vrijdagmiddag lag het terrein nog redelijk goed bij. Maar het noodweer van vrijdagavond had haar sporen nadrukkelijk achter gelaten op het gehele terrein. Tractoren werden ingezet om auto's en caravan's los te trekken. Met boren en pompen werd gepoogd de gigantische plassen te verplaatsen naar minder cruciale oorden. Na verloop van tijd werden houtsnippers in de plassen gestrooid.
De volledige ruimte tussen het hoofdpodium en het mengpaneel stond vrijdagavond in een mum van tijd onder water. De diepte van het meertje varieerde van 2 tot 15 centimeter. Pas zondag in de loop van de ochtend was daar al het water weg. Het festival bood dan ook moddergevechten en (on)vrijwillige zwemwedstrijden.
Allemaal leuk en aardig, maar de festivalganger moet wel stevig in de buidel om de muziek waarvoor ie komt te kunnen genieten. En als comfort hoog in het vaandel wordt gevoerd, zoals Folkwoods doet, mag je verwachten dat er adequate maatregelen worden getroffen om dat comfort zoveel mogelijk te garanderen. Daar wringt de schoen. Okay. De situatie rond het concert van Moya Brennan op vrijdagavond was onmogelijk meteen te tackelen. Maar de plassen en modderzooi op het terrein hadden vervolgens de daarop volgende nacht en ochtend aangepakt moeten worden. Zoals gezegd duurde dat veel langer. Waar een ervaren en groot festival als Dranouter vrachtwagens vol zand en houtsnippers continue heeft klaar staan, kwamen de noodingrepen op Folkwoods te traag op gang.
Het swingende maar ook subtiele én overtuigende concert van de Vlaamse revelatie Embrun leverde aan het begin van de zaterdagmiddag dan ook bizarre taferelen op voor het hoofdpodium. Waar de dans zich aanvankelijk beperkte tot een schierleiland, werd al spoedig het complete Gulbergen-meer gepromeveerd tot dansvijver. Bij de douches was het daarna druk. Modder, modder en nog eens modder. Van hetzelfde laken een nat pak was het bij nog zo'n Vlaamse topband, Follia! Dit keer werd de podiumpresentatie nog eens extra kracht bijgezet door de fantastische Hongaarse - wellicht iets té clowneske - metal-gitarist Gabor Humble
5 0 0 0 b e z o e k e r s
Ondanks de gigantische regen van afgelopen vrijdag waren er die dag 1000 bezoeker. Zaterdag en zondag elke dag 2000. Volgens organisator Tinus Kanters, klinkt dat fantastich, maar "we hadden nog geen 2000 weekend-kaarten verkocht". Toch leveren 5000 bezoekers voldoende op om uit de kosten van dit festival te komen. "Maar we hadden gehoopt met dit programma meer volk te trekken. We wilden onderhand wel eens iets terugverdienen van alle investeringen die we de eerste festivals hebben moeten doen. Maar dat moet dan maar de volgende keren", aldus de organisator.
Kanters gaat dus door. Hij laat zich niet zo snel uit het veld slaan. Ook niet na alle tegenslag van vrijdag de 13de. Oplossingen moesten worden gezocht voor tal van problemen. Een kolfje naar zijn hand, maar toch wel wat stresserend. Het Oostenrijkse duo Attwenger en de Ierse singer/songwriter Tomas Lynch zegden op het laatste moment af. Ook presentatrice Astrid Nijgh meldde zich ziek. (''Ze doet wat ze doet, en vraag niet waarom?', hoorde je al snel als running-gig over het festivalterrein gaan). Een vrachtwagen vol té kleine bierglazen moest worden teruggestuurd, de instrumenten van Moya Brennan waren op het vliegveld in Dublin achter gebleven. En dan was er tot overmaat van ramp die zondvloed.
Met die instrumenten van Brennan kwam het op 't nippertje goed. Heel Nederland werd afgebeld voor vervangende instrumenten. Jennifer van Omnia stelde haar harp beschikbaar en ook Dirum Darom had er een die mogelijk bruikbaar was. Minder eenvoudig ging het met een fretloze fender basgitaar voor een linkshandige basgitarist. Vrijdagmiddag om twee uur kwam het verlossende telefoontje van Ryan Air. Het complete spul was onderweg vanuit Dublin. De installatie werd ingeregeld en toen tegen half vijf een koeriersbus het festivalterrein opscheurde, kon alsnog een soundcheque met eigen instrumenten worden gedaan.
Via de Gentse folkpromotor Klesie regelde Kanters de vervanger voor Attwenger. Aanvankelijk wilde men alsnog de Transsylvanians bellen, maar dat vond Kanters iets te gortig worden (eerst wel ,dan niet, en dan toch weer wel?). Misschien kon Klesie regelen dat de Vlaamse band Aedo voor het tweede achtereenvolgende jaar zou komen. De muzikanten van deze band zijn nog piepjong en hebben het nu al gigantisch druk. Bovendien zit er een voor een belangrijk examen, dus Klesie hield voor hen de boot af. Kanters zag op Klesie's site ook de naam Ambrozijn. 'Zouden die misschien kunnen?' Een uur later kwam het verlossende ja-woord. Bij toeval was Folkwoods een échte topper rijker. En toen Kanters zondagavond Ambrozijn aankondigde zei hij er maar meteen bij dat deze band ook volgend jaar op Folkwoods staat. Evenals The Transsylvanians en het Zweedse Garmarna.
D A N S
De sfeer op het festival was er een van gemoedlijkheid. De slechte omstandigheden door de nattigheid verhoogden het saamhorigheidsgevoel. Een van de opvallende verschijnselen op Folkwoods was dat er enorm veel gedanst werd. Het Boombal in België en het daarop volgende Folkbal in Eindhoven werpt haar vruchten af. Zodra er dansbare muziek klonk ging 't her en der op het terrein loos. Van mazurka tot andro, van bourree tot jigue.
Zoals gezegd kon het meer voor het hoofdpodium de dansers niet weerhouden. Tot de enkels in de modder (noem het festival Mudwoods grapte Moya Brennan) dansten ze door tot ze erbij neer plonsten. Dansen, dansen en nog eens dansen.
Dansinstructie werd gegeven door Wilco en Yvonne ondermeer bij muziek van het Venlose duo Travak. Daar betrof het hoofdzakelijk Vlaamse en Franse dansen. Niet alleen voor het openlucht hoofpodium werden die veelvuldig in praktijk gebracht, maar ook in de twee overdekte podia. In de grote tent 2 trok een andere dans, de Ierse van Oisin, zondagmiddag veel belangstelling.
Eerder die middag dansten kampeerders een romantische andro laverend tussen de bomen van de camping. Tot daar klonken de klanken van de Duits/Franse band An Erminig door.
Podium 3 was geplaatst in de eettent. Daar werd ook gedanst, ondermeer op de aanstekelijke en spannende cajunmuziek van Cochon Blue, een groep die en groter podium had verdiend. De Mighty Jackels stonden er ook. Hun snoeiharde feestmix, ergens tussen Dropkick Murphys en Flogging Molly, deed het bestek uit de bakken dansen. Dat catering en rustige muziek onmogelijk samen in één ruimte kunnen, bleek toen een fraaie slow air van de Ierse fluitsit/uillean piper Eoin Duignan irritant verstoord werd door het inladen van de bestekbakken.
's Nachts ging het bij podium 3 beter. De Amerikaanse gedreven en humoristische singer-songwriter Mike West was niet van het podium te krijgen. Toen de p.a. om half twee stopte gingen Mike en zijn vrouw nog lekker akoestisch verder. Totdat organisator Tinus Kanters om kwart over twee verzuchtte: Nu moeten we hier toch echt gaan opruimen.
Kanters voelt zoiets haarfijn aan en ook dit loste hij passend op. De organisator heeft zondermeer gevoel voor ambiance. Toen hij hoorde dat Inner Strength-gitarist Kelly zijn bruiloftsgasten - hij trouwde zaterdagochtend met zijn San - wilde meenemen naar Folkwoods, zegde hij meteen een aantal extra faciliteiten toe. En inderdaad, een fraaie open plek in het bos werd kampeerklaar gemaakt voor het gezelschap. Banken en tafels stonden klaar en op het terrein lag een tapijjt van houtsnippers. Op het podium feliciteerde Kanters bruid en bruidegom, die trots een Folkwoods-Crew t-shirt in ontvangst namen. Na het Inner Strength-concert, dat door een groot publiek enthousiast werd ontvangen, werd in het bruidskamp een gezellig feest gevierd compleet met koud buffet via 'n cateringbedrijf. Zondagmiddag zaten er nog de nodige gasten. De jonge muzikanten van de Veldhovense band Folkaholics streken er ook even neer en onder het genot van een pint klonken al snel Ierse reels en jigs.
Gitarist Gabor Humble van Follia! - foto Martijn Lieffers