Willard Grant Conspiracy Ghost Republic
De heren David Michael Curry en Robert Fisher hebben de koppen bij elkaar gestoken, en sluiten daarmee een periode van muzikaal stilzwijgen af sinds het in 2009 verschenen Paper Covers Stone. Persoonlijk heb ik een bescheiden vreugdesprongetje gemaakt, want ben bijzonder gecharmeerd van de basale klanken van Willard Grant Conspiracy. Behalve een concert op 18 oktober te Londen wordt vooralsnog prijsgegeven dat een a.s. Europese opwachting in de planning staat. De basis van Ghost Republic is akoestisch. De leemten binnen het compositorisch skelet worden gevuld met viool, piano en uiteraard Fishers imposante stemgeluid. Hernieuwd worden sferische melodieën uit de doeken gedaan die zich kunnen meten met het beste uit hun oeuvre. De mannen spelen vrijelijk met geluid en rust - totdat de bestanddelen als vanzelf de ruimte vullen waarin ze geplaats worden. Ze voegen intuïtief met de klankkleur zoals een schilder zijn weg zoekt naar de ideale vlakverdeling.
Organisch en rauw zijn wat mij betreft de kernwoorden. Bijna anatomisch zijn de klankkleuren samengesteld. Je krijgt als luisteraar niet de indruk te luisteren naar een afgerond product, maar eentje waarvan de muzikant enige afstand heeft genomen, zodat ruimte overblijft. Filmische doch zwaar aangezette muziek, die je enkel als ongedwongen luisteraar kan ondergaan. Zelf ervaar ik deze spannende muziekvorm als speels en basaal, echter wanneer je niet open staat voor Willard Grant Conspiracy dan zou de eindconclusie zich wel eens kunnen beperken tot: deprimerend. Muziek voor de late uurtjes. Muziek die je gedachten ordent en de onrust absorbeert bij mij althans. Muziek voor de bovenkamer. Als jongeman was ik gek van Tim Buckleys Lorca, en de sfeer van Ghost Republic is op zijn beste momenten vergelijkbaar beklemmend.
Rein van den Berg
Homepage: http://www.willardgrantconspiracy.com/