Blair Dunlop - House of Jacks - Rooksmere Records RRCD112
De appel valt niet ver van de boom of een aardje naar zijn vaartje. Beide spreekwoorden zijn van toepassing op de 22-jarige Blair Dunlop. Als zoon van Ashley Hutchings, (mede)oprichter van zowel Fairport Convention, Steeleye Span en The Albion Band en Judy Dunlop, ooit lid van The Albion Band, kreeg hij de traditionele en de contemporary folk met de paplepel ingegoten. Het wil niet zeggen dat hij precies in de voetsporen van zijn ouders treedt. Nee, het is meer dat hij verder gaat op het muzikale pad dat ooit door zijn vader met zijn Albion Band is geëffend (Hiermee wil ik beslist niet de suggestie wekken dat de muzikale rol van Ashley Hutchings is uitgespeeld). Daarnaast is Blair Dunlop ook actief als acteur. Zo speelde hij ooit de jonge Willy Wonka in de film Sjakie en de chocoladefabriek naar het beroemde kinderboek van Roald Dahl.
Dunlops eerste album Blight and blossom kwam uit in 2012. Met dit album werd hij een jaar later direct onderscheiden met de 'BBC Radio-2 Award' voor de meest belovende nieuwe folkartiest. House of Jacks is het tweede album van deze jonge Britse singer-songwriter en maakt de verwachting die zo'n onderscheiding schept, meer dan volledig waar. Hoewel hij ogenschijnlijk met beide benen in de folk staat, weet hij zijn muziek op eigentijdse wijze in te kleuren met elementen uit de rock, blues en country. Na een aantal aanstekelijke up-tempo nummers, waarin het Richard Thompson-achtige gitaarspel opvalt, neemt hij gas terug in Fifty shades of blue en het titelnummer House of Jacks. De semi-akoestische aanpak van deze nummers blijkt prima te werken. Het is in deze nummers dat de overeenkomst met de stem van de Belgische artiest Milow frappant is. Persoonlijk spreken mij de ballads het meeste aan, zoals het wondermooie The ballad of Enzo Laviano of het al even mooie The station, waarin Dunlop op ingetogen wijze wordt geassisteerd door Larkin Poe-zangeres Rebecca Lovell.
Blair Dunlop schreef alle nummers op dit album zelf, maar kon het niet laten om één nummer van zijn vader op te nemen. Het album besluit met een ingetogen versie van Song of two bridges dat Hutchings zelf uitbracht op diens album My land is your land in 2009.
Producer Mark Hutchinson heeft zich goed van zijn taak gekweten. Hij zorgde voor een stevige begeleiding waar nodig, maar wist de meeste nummers op gepaste, ingetogen wijze instrumentaal in te kleuren, waardoor het album bijzonder levendig overkomt. Het zal mij niet verbazen dat dit nieuwe album van Blair Dunlop wederom veel waardering zal krijgen en in een fiks aantal eindlijstjes zal verschijnen.
Assie Aukes