-door Patrick Adriaans-
Vrijdag de 13e is niet altijd een ongeluksdag. In een uitverkocht Ahoy
genoot Springsteen van het spelen van de nummers van de Seeger
Sessions, samen met zijn gelegenheidsformatie. Ook het publiek genoot,
merkbaar op de tribunes waar steeds minder mensen konden blijven zitten.
Het concert begon met een stukje a capella gezongen Down by the River, maar barstte pas echt los toen the Boss Joe Henry inzette. Een zindering ging door het publiek en vanaf dat moment was het duidelijk dat het een leuke avond zou worden.
Er wordt uitzinnig gemusiceerd, zo ongeveer iedereen mag een solo doen, van accordeonist tot tubaspeler, van pedal steel tot viool. En natuurlijk veel aandacht voor de banjo, hoe kan het ook anders. Veel nummers uiteraard van het Seeger Sessions album, maar ook eigen werk wordt gedaan, zoals Devils and Dust, en niet te vergeten The River. Zo gearrangeerd dat het niet uit te toon valt, maar eerder lijkt alsof het al een eeuwenoude Amerikaanse folksong is.
Er wordt ook veel gezongen, en door het publiek meegezongen. Maar nummers als Jacob's Ladder, My Oklahoma Home en Pay me my money down lenen zich daar dan ook uitstekend voor. En net als op het album gaat Bruce (logischerwijs) niet voor de zuiverheid van Pete Seeger, die natuurlijk grote zangsessie hield, en daarin voorzong. Bruce gaat voor een overtreffende trap van enthousiasme, die zeer aanstekelijk werkt.
Zo wordt er een feestje van bijna twee en een half uur gebouwd. Heel even verdwijnt iedereen behalve The Boss himself van het podium, maar ze zijn zo weer terug. Voor een spetterende finale, waarbij je moet opletten niet te gaan hallucineren en denken dat The Pogues mee gaan spelen. Opzwepende snelle folk, waarbij Ahoy compleet uit zijn dak gaat. Met ook een geheel eigen versie van The Saint Goes Marching in. En als afsluiter American Land.
Het enige wat ik in dit concert miste was We Shall Overcome, wat hij eerder dit jaar in de Heineken Music Hall wel speelde. Ook andere nummers van het album zoals Shenandoah kwamen niet aan bod, dus wat mij betreft, en de rest van het publiek aan de reacties te merken ook, had het best drie uur mogen duren.
Nu was het na een krappe twee en een half uur voorbij, de lichten gingen aan en over de speakers kwam weer Down to the river and pray, een mooi einde van een mooie avond.